Μα καλά, είναι κακό να είσαι ευαισθητοποιημένος; Φυσικά όχι, το αντίθετο μάλιστα. Μόνο που βέβαια, το θέμα είναι πώς εννοεί ο καθένας την ευαισθητοποίηση. Ας πιάσουμε λοιπόν το θέμα από την αρχή, βήμα-βήμα.
Eίναι πρωί Δευτέρας και διαβάζω τα e-mail μου στο γραφείο, πριν φύγω για ένα πολύ σημαντικό ραντεβού που περίμενα καιρό. Σε ένα από αυτά διαβάζω ότι κάποιος "δήθεν καλλιτέχνης" ονόματι Guillermo Vargas Habacuc είναι, λέει, υπεύθυνος για το θάνατο ενός σκύλου, τον οποίο είχε εκθέσει σαν έργο τέχνης με αποτέλεσμα το ταλαίπωρο το ζωντανό να πεθάνει. Συνήθως στα ελληνικά όταν αναφερόμαστε σε ένα νεκρό ζώο, έχουμε τον "πλούτο" και την "πολυτέλεια" να χρησιμοποιούμε μια ξεχωριστή και ειδικά αφιερωμένη λέξη, λέγοντας ότι "ψοφάει", και όχι ότι "πεθαίνει", αφού ένα ταπεινό και άψυχο ον δεν μπορεί να ζει σαν το ανώτερο, τον άνθρωπο, πόσο μάλλον να πεθαίνει όπως αυτός, σκέφτομαι. Το e-mail με παροτρύνει να πάρω μέρος στη διαμαρτυρία κατά του εν λόγω καλλιτέχνη, ακολουθώντας το σύνδεσμο που μου προτείνει για να βάλω την υπογραφή μου. Τι γίνεται τότε;
ΣΚΗΝΗ 1. Ξαφνικά νιώθω οργισμένος. Σκέφτομαι: "Πώς είναι δυνατόν ρε γαμώτο να κυκλοφορούν τέτοια καθάρματα ελεύθερα; Κάτι τέτοιοι πρέπει να τιμωρούνται παραδειγματικά. Καλλιτέχνες σου λέει μετά. Ρε αυτοί θέλουνε κρεμάλα". Αρχίζω να ξαναδιαβάζω το e-mail, φωναχτά αυτή τη φορά, για να το μεταδώσω και στους συνεργάτες μου, προσθέτοντας φράσεις του τύπου "Πω πω ανωμαλία... Άκου ρε, τι έκανε το καθήκι... Ά, ρε, όλα για το χρήμα και τη δόξα ο καριόλης... κ.λπ., κ.λπ.
ΣΚΗΝΗ 2. Εντάξει, έβρισα, αλλά ο θυμός μου δεν έχει περάσει, νιώθω ότι πρέπει να κάνω κάτι για το αδικοχαμένο το σκυλάκι, ό,τι περνάει απ΄ το χέρι μου. Άλλωστε τι συνειδητοποιημένος πολίτης θα ήμουν; Πρέπει να πάρω θέση. Έχω και ίντερνετ, είμαι άνθρωπος μοντέρνος, μορφωμένος, καλλιεργημένος, σημερινός με λίγα λόγια. Το πήρα απόφαση, θα δράσω.
ΣΚΗΝΗ 3. Πατάω αυθόρμητα το link και, τσουπ, να 'μαι στη σελίδα συλλογής υπογραφών. Μπροστά μου βλέπεις να περιγράφεται το αποτρόπαιο έγκλημα. Artista... 2008... Centroamericana... Animales... Boicot... Οι λέξεις ξαφνικά με στοιχειώνουν, κάνοντας την καρδιά μου να χτυπάει πιο γρήγορα. Δεν χρειάζεται να είσαι και ισπανόφωνος για να καταλάβεις ότι κάτι κακό θα έχει γίνει εδώ πέρα. Διψάω για δικαιοσύνση. Μπροστά μου βλέπω να ξεχωρίζει το "click here...". Φυσικά και θα υπογράψω. Tώρα κι όλας.
ΣΚΗΝΗ 4. Το "click here..." με βγάζει στη σελίδα συλλογής υπογραφών. Συμπληρώνω τα στοιχεία μου και τα επιβεβαιώνω. Αυτό ήταν. Νιώθω ήδη μια ανακούφιση.
ΣΚΗΝΗ 5. Προωθώ το e-mail σε όλες τις επαφές μου. Τώρα νιώθω ακόμη καλύτερα. Τελικά, είμαι γεννημένος για να κάνω το καλό. Έκανα το καθήκον μου. Χαμογελάω ευχαριστημένος.
ΣΚΗΝΗ 6. Κοιτάζω το ρολόι μου. Πρέπει να φύγω αμέσως, άργησα. Αρπάζω το σακάκι, τρέχω στο αμάξι και βάζω μπρος βιαστικά. Θα πάω από την εθνική για να φτάσω πιο γρήγορα. Ανεβάζω ταχύτητα. Κοιτάω το ρολόι μου. Παίρνω το κινητό και τηλεφωνώ στη κοπέλα μου για να τη ρωτήσω αν είδε το e-mail. Μου απαντάει ότι το είδε, υπέγραψε, και ότι είμαι πολύ τρυφερός κι ευαίσθητος. Βρίσκομαι κάτω από τη γέφυρα. Νιώθω ένα τράνταγμα, από καμιά λακούβα θά'ναι, γαμώ τους κωλόδρομούς μας. Έφτασα σχεδόν. Κλείνω το τηλέφωνο. Κοιτάζω το ρολόι μου. Ευτυχώς έφτασα στην ώρα μου.
ΣΚΗΝΗ 7. Το ραντεβού πήγε τέλεια. Γυρίζω απ' τον ίδιο δρόμο. Κάτω απ' τη γέφυρα βλέπω ένα σκυλί μες στα αίματα, χτυπημένο από κάποιον αλήτη με αυτοκίνητο, να ξεψυχάει χτυπώντας την ουρά του. Σημειώνω την ώρα και το μέρος. Μόλις γυρίσω στο γραφείο, θα γράψω ένα e-mail και θα το στείλω σε όλους, πού ξέρεις, μπορεί και να βρεθεί ο δράστης. Ξαφνικά νιώθω οργισμένος. Σκέφτομαι: "Πώς είναι δυνατόν ρε γαμώτο να κυκλοφορούν τέτοια καθάρματα ελεύθερα; Κάτι τέτοιοι πρέπει να τιμωρούνται παραδειγματικά."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου