Γρεεκ Δεσιγν

Άρθρο του Δημήτρη Θ. Αρβανίτη. Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «ΑdobeMagazine»,
Τεύχος 4, Ιούνιος 2008

Μάης 2008 μια επέτειος για τα γεγονότα. Μάης 1968, σαράντα χρόνια μετά και η επανάσταση πάει περίπατο. Δεχόμαστε την εξ ορισμού ελευθερία μας, αλλά δεν έχουμε το θάρρος να ζητήσουμε συγγνώμη από τους νέους αυτούς που άλλαξαν την ιστορία της καθημερινότητας στην Ευρώπη, αγκάλιασαν την εργατική τάξη και φώναξαν όλοι μαζί. «Είμαστε ρεαλιστές, ζητάμε το αδύνατον».
Τι να πάρουμε είδηση εμείς τότε, ένα χρόνο μέσα στη χούντα, με τα μέσα φιμωμένα εκούσια ή ακούσια, περιμέναμε να ακούσουμε λαθραία την «Ντόιτσε Βέλε» ή να μάθουμε πρώτο χέρι από αυτούς που μπορούσαν να ταξιδεύουν στο Παρίσι.
Τα μηνύματα τα πήραμε όμως και με την πρώτη ευκαιρία, που άργησε πέντε χρόνια, είχαμε επιτέλους και τη δική μας μεταπολίτευση. Και να τα όνειρα και να οι πολιτικές ζυμώσεις και να επιτέλους και η νομιμοποίηση του ΚΚΕ και λίγο αργότερα η αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης και να το ΠΑΣΟΚ και το ραντεβού με την Ιστορία και να η διάθεση να ερωτευθούμε ανοιχτά και να γυρίσουμε τα πάντα ανάποδα.

Τριανταπέντε χρόνια μετά, έχουμε αποδεχτεί τη μοίρα μας. Δεν ζητήσαμε, όταν έπρεπε, εξηγήσεις για το Μάαστριχτ και τις συμφωνίες, γλεντήσαμε την Περεστρόικα, κάναμε «πλάκα» με το Θατσερισμό, λακίσαμε από τα κόμματα και για «πλάκα» το ρίξαμε στο χαβαλέ. Εν ονόματι της ελευθερίας βάλαμε τα ποπ σκυλάδικα στα πανεπιστήμια και παρακολουθήσαμε εκατοντάδες ηλίθιες συναυλίες (;) ανάβοντας αναπτήρες, δήθεν ροκ και καλά, αλλά αντί να φωτίσουμε την τύφλα μας, ξυπνήσαμε ένα πρωί και μας είπαν κάτι πικρά λόγια για το ασφαλιστικό, ένα άλλο πρωί καταλάβαμε ότι μας ξεσκίσανε το εισόδημα και η παλιά δραχμή έγινε μια σκατούλα του ευρώ, ακόμα άλλο ένα πρωί μας κολλήσανε ένα διάολο στο αυτί μας για να σπαταλάμε και το τελευταίο λεπτό του «ελεύθερου» χρόνου μας, χαζέψαμε σαν τον Νέρωνα την πανελλαδική εμπρηστική καταστροφή των δασών μας και ξαφνικά το ρίξαμε στην οικολογία γιατί αυτό είναι το νέο τρεντ. Τρεντ είναι και το να παραγγέλνεις σαλάτα με ρόκα και να την πληρώνεις για εξωτικό φυτό, λες και δεν έρχεται από το Μαραθώνα. Τρεντ ήταν και η ομοψυχία μας στους Ολυμπιακούς του 2004, αλλά το αγγούρι άλλοι το φάγανε και δροσιστήκανε κι άλλοι ζορίζονται τώρα. Κι όσοι δεν θέλαμε να είμαστε «παντός καιρού» και είπαμε ανοιχτά τη γνώμη μας, μπήκαμε σε μαύρες λίστες. Και όταν φάγαμε απανωτές τις σφαλιάρες με τις αποκαλύψεις για τη «ντόπα», σφυρίξαμε αδιάφορα μην μπορώντας να δεχτούμε την ατίμωση. Τώρα υπογράφουμε διαμαρτυρίες και καλούμε το δήμαρχο να ελευθερώσει τα πεζοδρόμια και το ΥΠΕΧΩΔΕ να μη μας κρύβει τις μετρήσεις των ρύπων της ταλαίπωρης Αθήνας. Αλλά την πόλη την ξεσκίζουμε εμείς. Καβαλάμε πεζοδρόμια και σπάμε τις μουριές, βάζουμε σημάδι τους κάδους από τον τρίτο και σουτάρουμε τα σκουπίδια, γιατί θα λερωθούμε αν τα κατεβάσουμε ντυμένοι στην τρίχα αφού αρχίσαμε να πηγαίνουμε και στο νέο τρεντ, την όπερα.
Κυνηγάμε τις εφημερίδες-περιτύλιγμα των προσφορών τους και δεν ρίχνουμε καν μια ματιά να ξεστραβωθούμε, αφού έτσι κι αλλιώς θα μάθουμε τα νέα από τα τηλεοπτικά παράθυρα το βράδυ. Όσο για την επανάσταση και την κοινωνική κριτική, κάθε Τρίτη βράδυ έχουμε αριθμημένη θέση για το Λαζόπουλο. Έτσι ξαλαφρώνουμε.

Φιλότεχνοι όμως μέχρι πτώσεως. Σε όλα πάμε και δεν μας ενδιαφέρει το πανάκριβο εισιτήριο για την κάθε λογής μπαρούφα γιατί εμείς κάνουμε θυσίες για την Τέχνη. Δεν είμαστε όμως ελιτιστές. Τα παρακολουθούμε όλα. Και Μέγαρο και Πέγκυ και χοροθέατρο και μπαρουφομαλακίες και δήθεν progrersive και έντεχνο και ελληνικές ταινίες «σύγχρονης κωμωδίας» και «προσεγμένες» τηλεοπτικές σειρές. Ποίηση δεν διαβάζουμε γιατί μας πέφτει λίγο βαριά, αλλά που να τολμήσουμε να διαβάσουμε το «Νόημα» της Μαρίας Λαϊνά αφού θα δούμε το Χριστό φαντάρο.

Καλά ρε μεγάλε, τόσο χάλια είμαστε;
Εμείς τουλάχιστον, ως «κλάδος», βρισκόμαστε σε Άνοιξη. Το ελληνικό design μεγαλουργεί. Πολύ τρέντι η γραφιστική. Απλά πράγματα. Οι Έλληνες γραφίστες τετραγωνίσαμε τον κύκλο. Δε σου λέει και κανείς τίποτα άμα κάνεις ένα κουτί για πίτσα το ίδιο με μια αφίσα ή ένα φλάιερ για electronic music και μια αλοιφή για τις αιμορροΐδες σαν ένα λογότυπο για το γύρο της Αθήνας. Έτσι κι αλλιώς τα ίδια λεφτά μας δίνουνε. Δεν υπάρχει μπάτζετ...
Ένα φιλαράκι, γραφίστας, προκειμένου να μην πάρει τίποτα κάνει λογότυπα και συσκευασίες για εκατόν πενήντα ευρώ... εντάξει δεν έχει έξοδα, μένει με τους γονείς του και δουλεύει στο σπίτι... μια αφισούλα τού, πήρε και έπαινο σε μια γιορτή που γίνεται μια φορά το χρόνο... αλλά ρε γαμώτο δεν έχει ούτε ΙΚΑ ούτε τίποτα ακόμα. Και μια φίλη του, κι αυτή γραφίστρια, που δούλεψε την πρακτική της σε ένα «τρέντι δημιουργικό γραφείο» περάσανε τρεις μήνες και δεν έχει πάρει ακόμα φράγκο...
Μήπως, λέω μήπως, κάτι έχουμε παρεξηγήσει;
Μήπως είμαστε απλά περιστασιακοί χειροκροτητές μιας μετριότητας, πρώτης στο χωριό, αλλά δεύτερης στην πόλη;
Μήπως δεν γνωρίζουμε ότι με τις πορδές δεν βάφονται αυγά;
Μήπως δεν έχουμε καταλάβει ότι τα βραβεία είναι όπως τα φιλιά, που αν τα σκορπάς χάνουνε την αξία τους;
Μήπως πιστεύουμε ότι ο χρόνος δεν θα περάσει από πάνω μας και θα είμαστε για πάντα οικόσιτοι των γονιών μας και δεν θα χρειαστεί ποτέ να διεκδικήσουμε από την πολιτεία να μας συνδράμει στα γεράματά μας;
Μήπως αντί να χαζεύουμε στο διαδίκτυο, είναι καλύτερα να ανοίξουμε το μυαλό μας και να σκεφτούμε τι δουλειά έχουμε εμείς με τους Γιαπωνέζους και τα κουκλάκια και αυτά τα έρημα τα γεωμετρικά σχήματα του Swiss International Style;
Μήπως πρέπει να καταλάβουμε πόσο ανόητο είναι η ελληνική οπτική επικοινωνία να γίνεται στα Αγγλικά, σε κάθε εφαρμογή, και να προορίζεται για έναν τόπο που και γλώσσα έχει (ακόμα) και γραφή διαθέτει και το 99% των κατοίκων δεν τελειώνει το Αμερικάνικο κολέγιο;
Μήπως πρέπει να καταλάβουμε επιτέλους τι είναι η πνευματική ιδιοκτησία, η αυθεντικότητα και το κοινωνικό ήθος, οι συνήθειες του τόπου;
Μήπως πρέπει να απαιτήσουμε από την Πολιτεία καλύτερη μόρφωση και από τον εαυτό μας μεγαλύτερη επιμέλεια στις σπουδές μας;
Μήπως πρέπει να μυριζόμαστε την απάτη και να της προσφέρουμε την περιφρόνησή μας; Μήπως πρέπει να γίνουμε συνάδελφοι, γενναιόδωροι και ειλικρινείς, να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο εκτοξεύοντας πικρόχολα σχόλια, αντί να προωθούμε το σύνολο γιατί έτσι μόνο θα εισπράξουμε και τα ατομικά οφέλη;
Μήπως πρέπει να διαχωρίσουμε το design από το επάγγελμα και να είμαστε λιγότερο ματαιόδοξοι, αν μπορεί κανείς να το πει έτσι, να καταλάβουμε πως είναι στο χέρι μας να βελτιώσουμε τη ζωή μας και να βοηθήσουμε με τον μοναδικό μας τρόπο, τη δουλειά μας, να λυθούν κάποια από τα χιλιάδες προβλήματα μας;
Μήπως η ελληνική γραφιστική πρέπει να κάνει το δικό της Μάη και επιτέλους «να ξεμπερδεύουμε με τους κακομούτσουνους» όπως είπε ο Μπορίς Βιαν, να γευτούμε τον πικρό σαρκασμό των ταινιών του Ζακ Τατί, να αναλύσουμε τη σκέψη του Αλμπέρ Καμύ και να ξαναδούμε εφ? όλης της ύλης τις αφίσες των Γκραπίς και τα πρωτοσέλιδα της τότε Λιμπερασιόν;
Μήπως πρέπει να γιορτάσουμε την αγέραστη σκέψη του Ζ. Λ. Γκοντάρ και να αναγνωρίσουμε το ευεργετικό «άσυλο» που προσέφερε με άπειρη αγάπη το Γαλλικό κοινό στη Τζαζ, την εποχή που η ίδια η Αμερική έστελνε τους υπέροχους μουσικούς της στην ανεργία;
Μήπως πρέπει να καταλάβουμε ότι η Ένωση Γραφιστών ανήκει σε όλους μας και μας περιμένει να δουλέψουμε σοβαρά, να συγκροτηθούμε κάποτε σε ισχυρό σώμα σοβαρών επαγγελματιών και να αφήσουμε για την ώρα τις ματαιόδοξες συλλογές μεταλλίων και το αμφιβόλου υποστάσεως κυνήγι κούφιων διακρίσεων;
Μήπως πρέπει να σκεφτούμε ότι το ταλέντο μπορεί να πέσει εύκολα θύμα της ματαιοδοξίας και η απόλυτη βεβαιότητα δεν διαφέρει από την πλήρη υπαρξιακή ανασφάλεια;
λέμε, μήπως;

Δημήτρης Θ. Αρβανίτης
ΑGI member Designer

Υστερόγραφο

Designism is the Enemy of Design*
*Άλλο το γάλα κι άλλο η καβάλα

Το graphic design ανακαλύφθηκε από Έλληνες στις αρχές της δεκαετίας του 2000. Μέσα σε λίγα χρόνια κατόρθωσε να αναδειχθεί σε υπεράξιο εθνικό προϊόν κερδίζοντας την αποδοχή και την καταξίωση του συνόλου των πολιτών της χώρας, οι οποίοι και μετάλλαξαν την καθημερινότητά τους σε μια τεράστια design performance με αποτέλεσμα να θεσπισθούν ετήσιοι διαγωνισμοί με σκοπό τη βράβευση της πρωτοτυπίας, της αυθεντικότητας και του δημιουργικού οίστρου.
Σαν σε ένα παράξενο Deja vu, οι ώριμες κοινότητες των Ευρωπαϊκών αλλά και άλλων χωρών, υφάρπαξαν, αρκετές δεκαετίες πριν, αυτή την Ελληνική ανακάλυψη και την οικειοποιήθηκαν προς ίδιον όφελος. Έφτιαξαν σχολές, δημιούργησαν δομές και παράδοση, Μουσεία και εκθέσεις και εξάγουν με επιτυχία τις ιδέες και τα παράγωγα προϊόντα τους... ακόμα και στην Ελλάδα, η οποία αδυνατεί να κατανοήσει το θράσος μιας τέτοιας «υπεξαίρεσης».
Ως λαός με ιστορία και συγκροτημένο κράτος αποφάσεων, τσατισμένοι από την παγκόσμια αδικία σε βάρος της πατρότητας της ανακάλυψής μας, ας βροντοφωνάξουμε...
«We shall overcome».
Ας μην ρεζιλέψουμε την κουβέντα μπαίνοντας σε λεπτομέρειες...

Μπορεί ένα κινητό να σου φτιάξει πρωινό;

Έλληνες και Ανθέλληνες

Aναδημοσίευση από:
http://www.focusmag.gr/fora/view-message.rx?oid=122609#msg_122609

Toυ Till
http://tilltheblog.blogspot.com

Είμαστε πράγματι μια μικρή χώρα. Είμαστε μάλιστα μια σχετικά καινούργια χώρα: με έτος ίδρυσης το 1830 και με ρύθμιση των τελικών μας συνόρων μετά την λήξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Εϊναι επίσης γεγονός πως, στην ίδρυση του κράτους μας συνέβαλαν αποφασιστικά οι μεγάλες δυνάμεις (και ιδιαίτερα η Αγγλία) της ύστερης Αυτοκρατορικής περιόδου, καθώς διέβλεψαν πως οι αυτοκρατορίες όδευαν προς το τέλος τους, και πως ένα νέο πολιτικό μόρφωμα έκανε την εμφάνιση του του: το εθνικό κράτος (σχόλειο: οφείλουμε πολλά στον Κάννινγκ. Η πλατεία Κάννιγκος ήταν το λιγότερο που μπορούσαμε να του αφιερώσουμε. Φυσικά δεν έκανε ότι έκανε για την ψυχή της μάνας του. Εξακολουθούμε όμως να του οφείλουμε πολλά). Ένα ακόμα γεγονός είναι πως καθόλη την σύντομη αυτή ιστορική διαδρομή σας απο το 1830 μέχρι σήμερα, εξαρτόμασταν απο τις Μεγάλες Δυνάμεις, και κυρίως απο την Αγγλία, και απο τις ΗΠΑ (μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο). Η εξάρτηση αυτή, πρώτιστα οικονομική και σε δεύτερο βαθμό... ψυχολογική (ανήκωμε εις την Δύσην) είχε αρκετά αρνητικά, αλλά και κάποια θετικά. Τουλάχιστον, μέσα απο την οικονομική βοήθεια των ΗΠΑ καταφέραμε να δημιουργήσουμε αστικό κράτος, την στιγμή που τα θεμέλια για κάτι τέτοιο ήταν απλά ανύπαρκτα. Αυτό είναι ένα απο τα μεγάλα μας προβλήματα: δεν είχαμε ποτέ σοβαρή αστική τάξη. ΓΙ αυτό και δεν είχαμε ποτέ σοβαρό καπιταλισμό, και φυσικά σοβαρό σοσιαλισμό. Τα πάντα είναι ντεμί, κάτι μεταξύ καπιταλισμού, σοσιαλιστικού κράτους πρόνοιας, και φεουδαρχικών καταλοίπων ασιατικού τύπου. Ένα ακόμα γεγονός είναι πως η Ελλάδα απο πλευράς πληθυσμού είναι εξαιρετικά ανομοιογενής. Η ιδεά του Ελληνικού έθνους, καθώς και η θρησκεία, αποτέλεσαν τον ελάχιστο κοινό παρανομαστή πάνω στον οποίο στηρίχτηκε το νέο κράτος. Κατά τά άλλα, εξακολουθούμε να καυτηριάζουμε την ...ελληνικότητα μας οι ίδιοι. Ποιοί είναι οι γνήσιοι (ότι κι αν σημαίνει αυτό) Έλληνες; Αυτοι που είναι κάτω απο το Αυλάκι, για μερικούς. Οι Αθηναίοι για άλλους. Η Βόρεια Ελλάδα Είναι Ελλάδα, φωνάζουν άλλοι (όχι, είστε Βούλγαροι, απαντούν κάποιοι άλλοι). Στην Κρήτη κάποιοι ακόμα ονειρεύονται αυτονομία. Στην Κέρκυρα θυμίζει ακόμα Βενετία (γεία σου κόντε Δημάρα!). Συμπέρασμα; όποιος έχει δει την ελληνική ταινία "Βαβυλωνία", καταλαβαίνει... Τελικό συμπέρασμα: Η Ελλάδα είναι ακόμα ένα υπο διαμόρφωση εθνικό πολιτικό μόρφωμα, με σημαντικά προβλήματα τα οποία οφείλονται σε καθαρά ιστορικούς λόγους. Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά του νομίσματος.

Η άλλη αυτή πλευρά, είναι η πλευρά της ανάπτυξης και της προόδου. Όχι, δεν είμαστε "ελεγχόμενη χώρα". Αναπτύσουμε δικές μας προτοβουλίες. Δεν μας κρατάει κανείς στο σκοτάδι. Έχουμε σύνταγμα. Δημοκρατικό Πολίτευμα. Έχουμε υποδομές. Τεχνολογία. Τεχνογνωσία. Έχουμε απόδημο Ελληνισμό. Σε κάθε γωνιά του κόσμου θα βρείτε Έλληνες γιατρούς, δικηγόρους, πυρηνικούς φυσικούς. Έχουμε τον Δερτούζο (αιωνία η μνήμη του, πέθανε πριν απο λίγες μέρες). Εϊχαμε τον Ωνάση. την Κάλλας. Τον Μητρόπουλο (όχι τον ποδοσφαιριστή). Τον Παπανικολάου (τέστ παπ). Τον Καραθεωδορή (όχι, δεν του έκλεψε ο Αινστάιν την θεωρία της Σχετικότητας). Έχουμε επιστήμονες στο MIT, στην NASA. Είμαστε ισότιμα μέλη της Ευρωπαικής Ένωσης. Είμαστε μέλη του ΟΗΕ. Έχουμε (επιτέλους) DSL. Έχουμε Internet, υπολογιστές, Ελληνικά WIndows και Ελληνικό Office. Άμα γουστάρουμε, έχουμε και Linux. Πήραμε τους Ολυμπιακούς με την αξία μας, και τους φέραμε εις πέρας με την αξία μας. Είχαμε εφέ, μουσική, θέαμα, και ένα ντάτσουν με καρπούζια. ΓΙατί και το ντάτσουν με τα καρπούζια, και αυτό Ελλάδα είναι. Είχαμε και αθλητές ντοπέ. Γιατί και οι δικοί μας αθλητές έχουν πρόσβαση στον ντόπα. Έχουμε Τσιγγάνους, Πόντιους, Βλάχους, Σαρακατσαναίους. Μα πάνω απ΄ όλα έχουμε την τιμή να κατοικούμε στα ίδια εδάφη όπου 2.500 χρόνια πριν γεννήθηκε ένας απο τους λαμπρότερους πολιτισμούς της οικουμένης. Έχουμε την τιμή να είμαστε οι πνευματικοί, οι πολιτισμικοί απόγονοι των Αρχαίων Ελλήνων. Έχουμε στα χέρια μας την κληρονομιά τους. Έχουμε την Δημοκρατία. Την Φιλοσοφία. Την Επιστήμη. Την γλώσσα. Τους ναούς και τα αγάλματα. Τα θεατρικά έργα. Τα Ποιήματα. Την Ιστορία. Έχουμε ένα ένδοξο παρελθόν....

Δυστηχώς όμως, για κάποιους αυτό το παρελθόν δεν είναι αρκετ'α ενδοξο. Δεν αρκεί να είμαστε κληρονόμοι ενός απο τους μεγαλύτερους πολιτισμούς της Αρχαιότητας. Πρέπει οποσδήποτε να είμαστε οι κληρονόμοι του ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΥ και ΜΟΝΑΔΙΚΟΥ αξιόλογου πολιτισμού της Αρχαιότητας. Δεν αρκεί να είμαστε οι πνευματικοί/ πολιτισμικοί απόγονοι των Αρχαίων. Πρέπει να είμαστε και ΑΙΜΑΤΟΛΟΓΙΚΑ οι απόγονοι τους. Δεν αρκεί να έχουμε μια πλούσια γλώσσα. Πρέπει να έχουμε την ΠΛΟΥΣΙΟΤΕΡΗ και ΤΕΛΕΙΟΤΕΡΗ γλώσσα. Δεν αρκεί να είμαστε οι απόγονοι ενός λαού που ανακάλυψε την Επιστήμη και την Φιλοσοφία. Πρέπει να είμαστε οι απόγονοι ενός λαού που ανακάλυψε ΤΑ ΠΑΝΤΑ και στην συνέχεια οι άλλοι μας τα έκλεψαν. Δεν αρκεί που έχουμε τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη. Πρέπει να αντιμετωπίζουν "οι άλλοι" σήμερα κάθε τους λέξη ως απόλυτη αλήθεια, επειδή αυτοί τα είπαν όλα, αυτοί τα ήξεραν όλα, και αυτοί ήταν οι ΔΙΚΟΙ ΜΑΣ πρόγονοι.

Η συμπεριφορά αυτή, έχει κατά την γνώμη μου μια απλή εξήγηση: κάποιος ο οποίος δεν θεωρεί τον εαυτό του ως κάτι το ιδιαίτερο, αναζητεί τρόπους να προσδώσει στην ύπαρξη του αξία. Και τι ποιό έυκολο απο το να ανατρέξει κανείς στο παρελθόν; Το παρελθόν όμως, πολλές φορές δεν αρκεί για να καλύψει το εσωτερικό κενό. Και τότε αρχίζουν οι υπερβολές. Και αυτό είναι το πρόβλημα: οι υπερβολές. Η καταγωγή των Ελλήνων απο τον Σείριο, οι αυτόχθονες Έλληνες με την ιστορία των 40.000 ετών, τα υπερόπλα και οι υπερτεχνολογίες, η ανακάλυψη της Αμερικής απο τους Έλληνες, η Ατλαντίδα, η γλώσσα με τις 2.000.000 λέξεις, η Apple και το CNN που λατρεύουν την γλώσσα μας, η Παγκόσμια Σιωνιστική Συνωμοσία κατά του Ελληνικού Μεγαλείου που θέλει να μας κρατά στο σκοτάδι.

Η πραγματικότητα όμως είναι αμείλικτη. Ναι, υπάρχει Εβραικό λόμπι στις ΗΠΑ. ΥΠάρχει όμως και Ελληνικό λόμπι. Ναι, υπάρχει ο μηχανισμός των αντικυθήρων. Η παραγωγή όμως στην κλασσική αρχαιότητα γινόταν με σκλάβους, όχι με υπερτεχνολογίες. Ναι, έχουμε ιστορία, δεν είναι όμως 40.000 ετών. Ναι, έίχαμε το υγρόν πυρ. Υπερόπλα όμως δεν διαθέταμε. Ναι, μίλησε ο Πλάτωνας για την Ατλαντίδα. Ήταν όμως μια "ποιητική αδεία" μεταφορά για να μιλήσει για το ιδανικό του πολίτευμα. Ναι, κάναμε ταξίδια και ιδρύαμε αποικίες, στην Αμερική όμως δεν πήγαμε. Ναι, έχουμε πλούσια γλώσσα, όχι όμως εκατομμυρίων λέξεων. Ναι, οι ξένοι αγαπούν τον πολιτισμό μας, το Hellenic Quest όμως είναι απλά μια φάρσα. Και τέλος, ναι, είμαστε ένας "ιδιαίτερος" λαός, δεν είμαστε όμως παιδιά θεών απο άλλο πλανήτη....

Τελικό Συμπέρασμα. Πιστεύω πως θα πρέπει να είμαστε υπερήφανοι για την κληρονομιά μας. Πιστεύω ακόμα πως θα πρέπει να είμαστε περήφανοι για αυτό που είμαστε σήμερα. Δεδομένων των συνθηκών, καλά τα καταφέραμε. Θα μπορούσαμε βέβαια να είμαστε και καλύτερα, θα μπορούσαμε όμως να είμασταν και (πολύ) χειρότερα. Σε κάθε περίπτωση πάντως, θα πρέπει να ξέρουμε ποιοι ακριβώς είμαστε και να προσπαθούμε για το καλύτερο. Υπάρχουν όμως και πράγματα για τα οποία δεν θα πρέπει να είμαστε περήφανοι. Και ανάμεσα σε αυτά τα πράγματα είναι ο Γεωργιάδης, ο Λιακόπουλος, οι "αγοράστε τα βιβλία μας" εκπομπές τους στο Seven X και στο ΤηλεΆστυ, ο Καρατζαφέρης, ο Βορίδης, ο Πλεύρης, η Χρυσή Αυγή, οι γιορτές του μίσους στον Γράμμο και στο Βίτσι, τα κατάλοιπα της Χουντοβασιλείας, ο Κεραμμυδάς, ο Φουράκης, και οι συν αυτώ θιασώτες της εθνικιστικής υπερβολής. Αυτή τουλάχιστον είναι η άποψη μου. Σχόλεια δεκτά. Άλλωστε, στα fora συζήτηση κάνουμε...

Ωραίο μου πλυντήριο

Το αληθινό πρόσωπο του Μπους

Αν μια εικόνα είναι χίλιες λέξεις, 670 φωτογραφίες στρατιωτών που σκοτώθηκαν στον πόλεμο του Μπους στο Ιρακ, πόσες λέξεις είναι;