Συγγνώμη... Λάθος!

Γρεεκ Δεσιγν

Άρθρο του Δημήτρη Θ. Αρβανίτη. Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «ΑdobeMagazine»,
Τεύχος 4, Ιούνιος 2008

Μάης 2008 μια επέτειος για τα γεγονότα. Μάης 1968, σαράντα χρόνια μετά και η επανάσταση πάει περίπατο. Δεχόμαστε την εξ ορισμού ελευθερία μας, αλλά δεν έχουμε το θάρρος να ζητήσουμε συγγνώμη από τους νέους αυτούς που άλλαξαν την ιστορία της καθημερινότητας στην Ευρώπη, αγκάλιασαν την εργατική τάξη και φώναξαν όλοι μαζί. «Είμαστε ρεαλιστές, ζητάμε το αδύνατον».
Τι να πάρουμε είδηση εμείς τότε, ένα χρόνο μέσα στη χούντα, με τα μέσα φιμωμένα εκούσια ή ακούσια, περιμέναμε να ακούσουμε λαθραία την «Ντόιτσε Βέλε» ή να μάθουμε πρώτο χέρι από αυτούς που μπορούσαν να ταξιδεύουν στο Παρίσι.
Τα μηνύματα τα πήραμε όμως και με την πρώτη ευκαιρία, που άργησε πέντε χρόνια, είχαμε επιτέλους και τη δική μας μεταπολίτευση. Και να τα όνειρα και να οι πολιτικές ζυμώσεις και να επιτέλους και η νομιμοποίηση του ΚΚΕ και λίγο αργότερα η αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης και να το ΠΑΣΟΚ και το ραντεβού με την Ιστορία και να η διάθεση να ερωτευθούμε ανοιχτά και να γυρίσουμε τα πάντα ανάποδα.

Τριανταπέντε χρόνια μετά, έχουμε αποδεχτεί τη μοίρα μας. Δεν ζητήσαμε, όταν έπρεπε, εξηγήσεις για το Μάαστριχτ και τις συμφωνίες, γλεντήσαμε την Περεστρόικα, κάναμε «πλάκα» με το Θατσερισμό, λακίσαμε από τα κόμματα και για «πλάκα» το ρίξαμε στο χαβαλέ. Εν ονόματι της ελευθερίας βάλαμε τα ποπ σκυλάδικα στα πανεπιστήμια και παρακολουθήσαμε εκατοντάδες ηλίθιες συναυλίες (;) ανάβοντας αναπτήρες, δήθεν ροκ και καλά, αλλά αντί να φωτίσουμε την τύφλα μας, ξυπνήσαμε ένα πρωί και μας είπαν κάτι πικρά λόγια για το ασφαλιστικό, ένα άλλο πρωί καταλάβαμε ότι μας ξεσκίσανε το εισόδημα και η παλιά δραχμή έγινε μια σκατούλα του ευρώ, ακόμα άλλο ένα πρωί μας κολλήσανε ένα διάολο στο αυτί μας για να σπαταλάμε και το τελευταίο λεπτό του «ελεύθερου» χρόνου μας, χαζέψαμε σαν τον Νέρωνα την πανελλαδική εμπρηστική καταστροφή των δασών μας και ξαφνικά το ρίξαμε στην οικολογία γιατί αυτό είναι το νέο τρεντ. Τρεντ είναι και το να παραγγέλνεις σαλάτα με ρόκα και να την πληρώνεις για εξωτικό φυτό, λες και δεν έρχεται από το Μαραθώνα. Τρεντ ήταν και η ομοψυχία μας στους Ολυμπιακούς του 2004, αλλά το αγγούρι άλλοι το φάγανε και δροσιστήκανε κι άλλοι ζορίζονται τώρα. Κι όσοι δεν θέλαμε να είμαστε «παντός καιρού» και είπαμε ανοιχτά τη γνώμη μας, μπήκαμε σε μαύρες λίστες. Και όταν φάγαμε απανωτές τις σφαλιάρες με τις αποκαλύψεις για τη «ντόπα», σφυρίξαμε αδιάφορα μην μπορώντας να δεχτούμε την ατίμωση. Τώρα υπογράφουμε διαμαρτυρίες και καλούμε το δήμαρχο να ελευθερώσει τα πεζοδρόμια και το ΥΠΕΧΩΔΕ να μη μας κρύβει τις μετρήσεις των ρύπων της ταλαίπωρης Αθήνας. Αλλά την πόλη την ξεσκίζουμε εμείς. Καβαλάμε πεζοδρόμια και σπάμε τις μουριές, βάζουμε σημάδι τους κάδους από τον τρίτο και σουτάρουμε τα σκουπίδια, γιατί θα λερωθούμε αν τα κατεβάσουμε ντυμένοι στην τρίχα αφού αρχίσαμε να πηγαίνουμε και στο νέο τρεντ, την όπερα.
Κυνηγάμε τις εφημερίδες-περιτύλιγμα των προσφορών τους και δεν ρίχνουμε καν μια ματιά να ξεστραβωθούμε, αφού έτσι κι αλλιώς θα μάθουμε τα νέα από τα τηλεοπτικά παράθυρα το βράδυ. Όσο για την επανάσταση και την κοινωνική κριτική, κάθε Τρίτη βράδυ έχουμε αριθμημένη θέση για το Λαζόπουλο. Έτσι ξαλαφρώνουμε.

Φιλότεχνοι όμως μέχρι πτώσεως. Σε όλα πάμε και δεν μας ενδιαφέρει το πανάκριβο εισιτήριο για την κάθε λογής μπαρούφα γιατί εμείς κάνουμε θυσίες για την Τέχνη. Δεν είμαστε όμως ελιτιστές. Τα παρακολουθούμε όλα. Και Μέγαρο και Πέγκυ και χοροθέατρο και μπαρουφομαλακίες και δήθεν progrersive και έντεχνο και ελληνικές ταινίες «σύγχρονης κωμωδίας» και «προσεγμένες» τηλεοπτικές σειρές. Ποίηση δεν διαβάζουμε γιατί μας πέφτει λίγο βαριά, αλλά που να τολμήσουμε να διαβάσουμε το «Νόημα» της Μαρίας Λαϊνά αφού θα δούμε το Χριστό φαντάρο.

Καλά ρε μεγάλε, τόσο χάλια είμαστε;
Εμείς τουλάχιστον, ως «κλάδος», βρισκόμαστε σε Άνοιξη. Το ελληνικό design μεγαλουργεί. Πολύ τρέντι η γραφιστική. Απλά πράγματα. Οι Έλληνες γραφίστες τετραγωνίσαμε τον κύκλο. Δε σου λέει και κανείς τίποτα άμα κάνεις ένα κουτί για πίτσα το ίδιο με μια αφίσα ή ένα φλάιερ για electronic music και μια αλοιφή για τις αιμορροΐδες σαν ένα λογότυπο για το γύρο της Αθήνας. Έτσι κι αλλιώς τα ίδια λεφτά μας δίνουνε. Δεν υπάρχει μπάτζετ...
Ένα φιλαράκι, γραφίστας, προκειμένου να μην πάρει τίποτα κάνει λογότυπα και συσκευασίες για εκατόν πενήντα ευρώ... εντάξει δεν έχει έξοδα, μένει με τους γονείς του και δουλεύει στο σπίτι... μια αφισούλα τού, πήρε και έπαινο σε μια γιορτή που γίνεται μια φορά το χρόνο... αλλά ρε γαμώτο δεν έχει ούτε ΙΚΑ ούτε τίποτα ακόμα. Και μια φίλη του, κι αυτή γραφίστρια, που δούλεψε την πρακτική της σε ένα «τρέντι δημιουργικό γραφείο» περάσανε τρεις μήνες και δεν έχει πάρει ακόμα φράγκο...
Μήπως, λέω μήπως, κάτι έχουμε παρεξηγήσει;
Μήπως είμαστε απλά περιστασιακοί χειροκροτητές μιας μετριότητας, πρώτης στο χωριό, αλλά δεύτερης στην πόλη;
Μήπως δεν γνωρίζουμε ότι με τις πορδές δεν βάφονται αυγά;
Μήπως δεν έχουμε καταλάβει ότι τα βραβεία είναι όπως τα φιλιά, που αν τα σκορπάς χάνουνε την αξία τους;
Μήπως πιστεύουμε ότι ο χρόνος δεν θα περάσει από πάνω μας και θα είμαστε για πάντα οικόσιτοι των γονιών μας και δεν θα χρειαστεί ποτέ να διεκδικήσουμε από την πολιτεία να μας συνδράμει στα γεράματά μας;
Μήπως αντί να χαζεύουμε στο διαδίκτυο, είναι καλύτερα να ανοίξουμε το μυαλό μας και να σκεφτούμε τι δουλειά έχουμε εμείς με τους Γιαπωνέζους και τα κουκλάκια και αυτά τα έρημα τα γεωμετρικά σχήματα του Swiss International Style;
Μήπως πρέπει να καταλάβουμε πόσο ανόητο είναι η ελληνική οπτική επικοινωνία να γίνεται στα Αγγλικά, σε κάθε εφαρμογή, και να προορίζεται για έναν τόπο που και γλώσσα έχει (ακόμα) και γραφή διαθέτει και το 99% των κατοίκων δεν τελειώνει το Αμερικάνικο κολέγιο;
Μήπως πρέπει να καταλάβουμε επιτέλους τι είναι η πνευματική ιδιοκτησία, η αυθεντικότητα και το κοινωνικό ήθος, οι συνήθειες του τόπου;
Μήπως πρέπει να απαιτήσουμε από την Πολιτεία καλύτερη μόρφωση και από τον εαυτό μας μεγαλύτερη επιμέλεια στις σπουδές μας;
Μήπως πρέπει να μυριζόμαστε την απάτη και να της προσφέρουμε την περιφρόνησή μας; Μήπως πρέπει να γίνουμε συνάδελφοι, γενναιόδωροι και ειλικρινείς, να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο εκτοξεύοντας πικρόχολα σχόλια, αντί να προωθούμε το σύνολο γιατί έτσι μόνο θα εισπράξουμε και τα ατομικά οφέλη;
Μήπως πρέπει να διαχωρίσουμε το design από το επάγγελμα και να είμαστε λιγότερο ματαιόδοξοι, αν μπορεί κανείς να το πει έτσι, να καταλάβουμε πως είναι στο χέρι μας να βελτιώσουμε τη ζωή μας και να βοηθήσουμε με τον μοναδικό μας τρόπο, τη δουλειά μας, να λυθούν κάποια από τα χιλιάδες προβλήματα μας;
Μήπως η ελληνική γραφιστική πρέπει να κάνει το δικό της Μάη και επιτέλους «να ξεμπερδεύουμε με τους κακομούτσουνους» όπως είπε ο Μπορίς Βιαν, να γευτούμε τον πικρό σαρκασμό των ταινιών του Ζακ Τατί, να αναλύσουμε τη σκέψη του Αλμπέρ Καμύ και να ξαναδούμε εφ? όλης της ύλης τις αφίσες των Γκραπίς και τα πρωτοσέλιδα της τότε Λιμπερασιόν;
Μήπως πρέπει να γιορτάσουμε την αγέραστη σκέψη του Ζ. Λ. Γκοντάρ και να αναγνωρίσουμε το ευεργετικό «άσυλο» που προσέφερε με άπειρη αγάπη το Γαλλικό κοινό στη Τζαζ, την εποχή που η ίδια η Αμερική έστελνε τους υπέροχους μουσικούς της στην ανεργία;
Μήπως πρέπει να καταλάβουμε ότι η Ένωση Γραφιστών ανήκει σε όλους μας και μας περιμένει να δουλέψουμε σοβαρά, να συγκροτηθούμε κάποτε σε ισχυρό σώμα σοβαρών επαγγελματιών και να αφήσουμε για την ώρα τις ματαιόδοξες συλλογές μεταλλίων και το αμφιβόλου υποστάσεως κυνήγι κούφιων διακρίσεων;
Μήπως πρέπει να σκεφτούμε ότι το ταλέντο μπορεί να πέσει εύκολα θύμα της ματαιοδοξίας και η απόλυτη βεβαιότητα δεν διαφέρει από την πλήρη υπαρξιακή ανασφάλεια;
λέμε, μήπως;

Δημήτρης Θ. Αρβανίτης
ΑGI member Designer

Υστερόγραφο

Designism is the Enemy of Design*
*Άλλο το γάλα κι άλλο η καβάλα

Το graphic design ανακαλύφθηκε από Έλληνες στις αρχές της δεκαετίας του 2000. Μέσα σε λίγα χρόνια κατόρθωσε να αναδειχθεί σε υπεράξιο εθνικό προϊόν κερδίζοντας την αποδοχή και την καταξίωση του συνόλου των πολιτών της χώρας, οι οποίοι και μετάλλαξαν την καθημερινότητά τους σε μια τεράστια design performance με αποτέλεσμα να θεσπισθούν ετήσιοι διαγωνισμοί με σκοπό τη βράβευση της πρωτοτυπίας, της αυθεντικότητας και του δημιουργικού οίστρου.
Σαν σε ένα παράξενο Deja vu, οι ώριμες κοινότητες των Ευρωπαϊκών αλλά και άλλων χωρών, υφάρπαξαν, αρκετές δεκαετίες πριν, αυτή την Ελληνική ανακάλυψη και την οικειοποιήθηκαν προς ίδιον όφελος. Έφτιαξαν σχολές, δημιούργησαν δομές και παράδοση, Μουσεία και εκθέσεις και εξάγουν με επιτυχία τις ιδέες και τα παράγωγα προϊόντα τους... ακόμα και στην Ελλάδα, η οποία αδυνατεί να κατανοήσει το θράσος μιας τέτοιας «υπεξαίρεσης».
Ως λαός με ιστορία και συγκροτημένο κράτος αποφάσεων, τσατισμένοι από την παγκόσμια αδικία σε βάρος της πατρότητας της ανακάλυψής μας, ας βροντοφωνάξουμε...
«We shall overcome».
Ας μην ρεζιλέψουμε την κουβέντα μπαίνοντας σε λεπτομέρειες...

Μπορεί ένα κινητό να σου φτιάξει πρωινό;

Έλληνες και Ανθέλληνες

Aναδημοσίευση από:
http://www.focusmag.gr/fora/view-message.rx?oid=122609#msg_122609

Toυ Till
http://tilltheblog.blogspot.com

Είμαστε πράγματι μια μικρή χώρα. Είμαστε μάλιστα μια σχετικά καινούργια χώρα: με έτος ίδρυσης το 1830 και με ρύθμιση των τελικών μας συνόρων μετά την λήξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Εϊναι επίσης γεγονός πως, στην ίδρυση του κράτους μας συνέβαλαν αποφασιστικά οι μεγάλες δυνάμεις (και ιδιαίτερα η Αγγλία) της ύστερης Αυτοκρατορικής περιόδου, καθώς διέβλεψαν πως οι αυτοκρατορίες όδευαν προς το τέλος τους, και πως ένα νέο πολιτικό μόρφωμα έκανε την εμφάνιση του του: το εθνικό κράτος (σχόλειο: οφείλουμε πολλά στον Κάννινγκ. Η πλατεία Κάννιγκος ήταν το λιγότερο που μπορούσαμε να του αφιερώσουμε. Φυσικά δεν έκανε ότι έκανε για την ψυχή της μάνας του. Εξακολουθούμε όμως να του οφείλουμε πολλά). Ένα ακόμα γεγονός είναι πως καθόλη την σύντομη αυτή ιστορική διαδρομή σας απο το 1830 μέχρι σήμερα, εξαρτόμασταν απο τις Μεγάλες Δυνάμεις, και κυρίως απο την Αγγλία, και απο τις ΗΠΑ (μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο). Η εξάρτηση αυτή, πρώτιστα οικονομική και σε δεύτερο βαθμό... ψυχολογική (ανήκωμε εις την Δύσην) είχε αρκετά αρνητικά, αλλά και κάποια θετικά. Τουλάχιστον, μέσα απο την οικονομική βοήθεια των ΗΠΑ καταφέραμε να δημιουργήσουμε αστικό κράτος, την στιγμή που τα θεμέλια για κάτι τέτοιο ήταν απλά ανύπαρκτα. Αυτό είναι ένα απο τα μεγάλα μας προβλήματα: δεν είχαμε ποτέ σοβαρή αστική τάξη. ΓΙ αυτό και δεν είχαμε ποτέ σοβαρό καπιταλισμό, και φυσικά σοβαρό σοσιαλισμό. Τα πάντα είναι ντεμί, κάτι μεταξύ καπιταλισμού, σοσιαλιστικού κράτους πρόνοιας, και φεουδαρχικών καταλοίπων ασιατικού τύπου. Ένα ακόμα γεγονός είναι πως η Ελλάδα απο πλευράς πληθυσμού είναι εξαιρετικά ανομοιογενής. Η ιδεά του Ελληνικού έθνους, καθώς και η θρησκεία, αποτέλεσαν τον ελάχιστο κοινό παρανομαστή πάνω στον οποίο στηρίχτηκε το νέο κράτος. Κατά τά άλλα, εξακολουθούμε να καυτηριάζουμε την ...ελληνικότητα μας οι ίδιοι. Ποιοί είναι οι γνήσιοι (ότι κι αν σημαίνει αυτό) Έλληνες; Αυτοι που είναι κάτω απο το Αυλάκι, για μερικούς. Οι Αθηναίοι για άλλους. Η Βόρεια Ελλάδα Είναι Ελλάδα, φωνάζουν άλλοι (όχι, είστε Βούλγαροι, απαντούν κάποιοι άλλοι). Στην Κρήτη κάποιοι ακόμα ονειρεύονται αυτονομία. Στην Κέρκυρα θυμίζει ακόμα Βενετία (γεία σου κόντε Δημάρα!). Συμπέρασμα; όποιος έχει δει την ελληνική ταινία "Βαβυλωνία", καταλαβαίνει... Τελικό συμπέρασμα: Η Ελλάδα είναι ακόμα ένα υπο διαμόρφωση εθνικό πολιτικό μόρφωμα, με σημαντικά προβλήματα τα οποία οφείλονται σε καθαρά ιστορικούς λόγους. Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά του νομίσματος.

Η άλλη αυτή πλευρά, είναι η πλευρά της ανάπτυξης και της προόδου. Όχι, δεν είμαστε "ελεγχόμενη χώρα". Αναπτύσουμε δικές μας προτοβουλίες. Δεν μας κρατάει κανείς στο σκοτάδι. Έχουμε σύνταγμα. Δημοκρατικό Πολίτευμα. Έχουμε υποδομές. Τεχνολογία. Τεχνογνωσία. Έχουμε απόδημο Ελληνισμό. Σε κάθε γωνιά του κόσμου θα βρείτε Έλληνες γιατρούς, δικηγόρους, πυρηνικούς φυσικούς. Έχουμε τον Δερτούζο (αιωνία η μνήμη του, πέθανε πριν απο λίγες μέρες). Εϊχαμε τον Ωνάση. την Κάλλας. Τον Μητρόπουλο (όχι τον ποδοσφαιριστή). Τον Παπανικολάου (τέστ παπ). Τον Καραθεωδορή (όχι, δεν του έκλεψε ο Αινστάιν την θεωρία της Σχετικότητας). Έχουμε επιστήμονες στο MIT, στην NASA. Είμαστε ισότιμα μέλη της Ευρωπαικής Ένωσης. Είμαστε μέλη του ΟΗΕ. Έχουμε (επιτέλους) DSL. Έχουμε Internet, υπολογιστές, Ελληνικά WIndows και Ελληνικό Office. Άμα γουστάρουμε, έχουμε και Linux. Πήραμε τους Ολυμπιακούς με την αξία μας, και τους φέραμε εις πέρας με την αξία μας. Είχαμε εφέ, μουσική, θέαμα, και ένα ντάτσουν με καρπούζια. ΓΙατί και το ντάτσουν με τα καρπούζια, και αυτό Ελλάδα είναι. Είχαμε και αθλητές ντοπέ. Γιατί και οι δικοί μας αθλητές έχουν πρόσβαση στον ντόπα. Έχουμε Τσιγγάνους, Πόντιους, Βλάχους, Σαρακατσαναίους. Μα πάνω απ΄ όλα έχουμε την τιμή να κατοικούμε στα ίδια εδάφη όπου 2.500 χρόνια πριν γεννήθηκε ένας απο τους λαμπρότερους πολιτισμούς της οικουμένης. Έχουμε την τιμή να είμαστε οι πνευματικοί, οι πολιτισμικοί απόγονοι των Αρχαίων Ελλήνων. Έχουμε στα χέρια μας την κληρονομιά τους. Έχουμε την Δημοκρατία. Την Φιλοσοφία. Την Επιστήμη. Την γλώσσα. Τους ναούς και τα αγάλματα. Τα θεατρικά έργα. Τα Ποιήματα. Την Ιστορία. Έχουμε ένα ένδοξο παρελθόν....

Δυστηχώς όμως, για κάποιους αυτό το παρελθόν δεν είναι αρκετ'α ενδοξο. Δεν αρκεί να είμαστε κληρονόμοι ενός απο τους μεγαλύτερους πολιτισμούς της Αρχαιότητας. Πρέπει οποσδήποτε να είμαστε οι κληρονόμοι του ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΥ και ΜΟΝΑΔΙΚΟΥ αξιόλογου πολιτισμού της Αρχαιότητας. Δεν αρκεί να είμαστε οι πνευματικοί/ πολιτισμικοί απόγονοι των Αρχαίων. Πρέπει να είμαστε και ΑΙΜΑΤΟΛΟΓΙΚΑ οι απόγονοι τους. Δεν αρκεί να έχουμε μια πλούσια γλώσσα. Πρέπει να έχουμε την ΠΛΟΥΣΙΟΤΕΡΗ και ΤΕΛΕΙΟΤΕΡΗ γλώσσα. Δεν αρκεί να είμαστε οι απόγονοι ενός λαού που ανακάλυψε την Επιστήμη και την Φιλοσοφία. Πρέπει να είμαστε οι απόγονοι ενός λαού που ανακάλυψε ΤΑ ΠΑΝΤΑ και στην συνέχεια οι άλλοι μας τα έκλεψαν. Δεν αρκεί που έχουμε τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη. Πρέπει να αντιμετωπίζουν "οι άλλοι" σήμερα κάθε τους λέξη ως απόλυτη αλήθεια, επειδή αυτοί τα είπαν όλα, αυτοί τα ήξεραν όλα, και αυτοί ήταν οι ΔΙΚΟΙ ΜΑΣ πρόγονοι.

Η συμπεριφορά αυτή, έχει κατά την γνώμη μου μια απλή εξήγηση: κάποιος ο οποίος δεν θεωρεί τον εαυτό του ως κάτι το ιδιαίτερο, αναζητεί τρόπους να προσδώσει στην ύπαρξη του αξία. Και τι ποιό έυκολο απο το να ανατρέξει κανείς στο παρελθόν; Το παρελθόν όμως, πολλές φορές δεν αρκεί για να καλύψει το εσωτερικό κενό. Και τότε αρχίζουν οι υπερβολές. Και αυτό είναι το πρόβλημα: οι υπερβολές. Η καταγωγή των Ελλήνων απο τον Σείριο, οι αυτόχθονες Έλληνες με την ιστορία των 40.000 ετών, τα υπερόπλα και οι υπερτεχνολογίες, η ανακάλυψη της Αμερικής απο τους Έλληνες, η Ατλαντίδα, η γλώσσα με τις 2.000.000 λέξεις, η Apple και το CNN που λατρεύουν την γλώσσα μας, η Παγκόσμια Σιωνιστική Συνωμοσία κατά του Ελληνικού Μεγαλείου που θέλει να μας κρατά στο σκοτάδι.

Η πραγματικότητα όμως είναι αμείλικτη. Ναι, υπάρχει Εβραικό λόμπι στις ΗΠΑ. ΥΠάρχει όμως και Ελληνικό λόμπι. Ναι, υπάρχει ο μηχανισμός των αντικυθήρων. Η παραγωγή όμως στην κλασσική αρχαιότητα γινόταν με σκλάβους, όχι με υπερτεχνολογίες. Ναι, έχουμε ιστορία, δεν είναι όμως 40.000 ετών. Ναι, έίχαμε το υγρόν πυρ. Υπερόπλα όμως δεν διαθέταμε. Ναι, μίλησε ο Πλάτωνας για την Ατλαντίδα. Ήταν όμως μια "ποιητική αδεία" μεταφορά για να μιλήσει για το ιδανικό του πολίτευμα. Ναι, κάναμε ταξίδια και ιδρύαμε αποικίες, στην Αμερική όμως δεν πήγαμε. Ναι, έχουμε πλούσια γλώσσα, όχι όμως εκατομμυρίων λέξεων. Ναι, οι ξένοι αγαπούν τον πολιτισμό μας, το Hellenic Quest όμως είναι απλά μια φάρσα. Και τέλος, ναι, είμαστε ένας "ιδιαίτερος" λαός, δεν είμαστε όμως παιδιά θεών απο άλλο πλανήτη....

Τελικό Συμπέρασμα. Πιστεύω πως θα πρέπει να είμαστε υπερήφανοι για την κληρονομιά μας. Πιστεύω ακόμα πως θα πρέπει να είμαστε περήφανοι για αυτό που είμαστε σήμερα. Δεδομένων των συνθηκών, καλά τα καταφέραμε. Θα μπορούσαμε βέβαια να είμαστε και καλύτερα, θα μπορούσαμε όμως να είμασταν και (πολύ) χειρότερα. Σε κάθε περίπτωση πάντως, θα πρέπει να ξέρουμε ποιοι ακριβώς είμαστε και να προσπαθούμε για το καλύτερο. Υπάρχουν όμως και πράγματα για τα οποία δεν θα πρέπει να είμαστε περήφανοι. Και ανάμεσα σε αυτά τα πράγματα είναι ο Γεωργιάδης, ο Λιακόπουλος, οι "αγοράστε τα βιβλία μας" εκπομπές τους στο Seven X και στο ΤηλεΆστυ, ο Καρατζαφέρης, ο Βορίδης, ο Πλεύρης, η Χρυσή Αυγή, οι γιορτές του μίσους στον Γράμμο και στο Βίτσι, τα κατάλοιπα της Χουντοβασιλείας, ο Κεραμμυδάς, ο Φουράκης, και οι συν αυτώ θιασώτες της εθνικιστικής υπερβολής. Αυτή τουλάχιστον είναι η άποψη μου. Σχόλεια δεκτά. Άλλωστε, στα fora συζήτηση κάνουμε...

Ωραίο μου πλυντήριο

Το αληθινό πρόσωπο του Μπους

Αν μια εικόνα είναι χίλιες λέξεις, 670 φωτογραφίες στρατιωτών που σκοτώθηκαν στον πόλεμο του Μπους στο Ιρακ, πόσες λέξεις είναι;

Το κακό το Facebook

Αναδημοσίευση από τον "Ελεύθερο Τύπο" (Σάββατο 1 Μαρτίου 2008) :
"Cover Story- Τεχνολογία

Στο facebook έχω μόλις 30 φίλους. Αυτό δεν είναι απαραιτήτως κακό, αρκεί να πιστεύεις πως διαθέτεις περισσότερους στην πραγματική ζωή. Η καλή υπηρεσία μού προώθησε μία διαφήμιση με την οποία με προτρέπει να αγοράσω ένα βιβλίο προκειμένου, εύκολα και γρήγορα, να διπλασιάσω τον αριθμό των ηλεκτρονικών μου φίλων. Δεν θέλω, αν και για τα ήθη του δικτύου θα έπρεπε. Είναι, τουλάχιστον, υποτιμητικό να διαθέτεις μόλις 30 φίλους σε ένα περιβάλλον 60 εκατομμυρίων ανθρώπων. Το facebook θα ήθελε να γίνουμε όλοι φίλοι μεταξύ μας. Ει δυνατόν, όλοι οι άνθρωποι που περπατούν και αναπνέουν στον πλανήτη.
Να αναρτήσουμε φωτογραφία, στοιχεία ταυτότητας και να συμμετέχουμε με χαρά στις ηλεκτρονικές εφαρμογές που μας ζητούν να δηλώσουμε ποια είναι η αγαπημένη μας στάση στο σεξ. Εκ των πραγμάτων, για αρκετούς ανθρώπους που περνούν τη μέρα τους στο facebook η αγαπημένη τους στάση είναι το 11, κοινώς δύο κορμιά παραλλήλως ξαπλωμένα χωρίς καμία απολύτως επαφή. Αλλά, μισό λεπτό, εδώ χρειάζονται κάποιες εξηγήσεις, αν και όσοι δεν γνωρίζετε τι ακριβώς είναι το facebook θα ήταν καλύτερο να προσπεράσετε το κείμενο.
Όμως, σας θέλουμε εδώ. Το facebook, λοιπόν, περιγράφεται εύσχημα ως μια υπηρεσία κοινωνικής δικτύωσης, όπου οι άνθρωποι μπορούν να επικοινωνούν με τους φίλους τους, να δημιουργήσουν καινούργιες σχέσεις, να συγκροτήσουν ομάδες κοινού ενδιαφέροντος. Ο μέσος χρήστης ξοδεύει 20 λεπτά τη μέρα στο facebook. Τις τρεις πρώτες εβδομάδες, όμως, διαθέτει ώρες ολόκληρες αναζητώντας φίλους και ανταλλάσσοντας μηνύματα. Αυτή είναι η καλή επεξήγηση της υπηρεσίας. Η κακή λέει πως το facebook είναι ένα παγκόσμιο φακέλωμα προς χάρη των μεγάλων πολυεθνικών και των διαφημιστών, που αποθεώνουν τα εξειδικευμένα δημογραφικά στοιχεία. Φιλικό στο χρήστη. Μπορείτε να δημιουργήσετε μία προσωπική σελίδα, η οποία ουσιαστικά υποδηλώνει το δικτυακό σας στίγμα. Αν θέλετε, όμως, να σας βρουν οι παλαιοί συμμαθητές και οι φίλοι, είστε υποχρεωμένοι να χρησιμοποιήσετε το όνομα που αναγράφεται στην ταυτότητά σας. Για πρώτη φορά στην Ιστορία τόσα εκατομμύρια άνθρωποι έδωσαν με προθυμία το αληθινό τους όνομα σε ένα μέσο που είναι προσβάσιμο από όλους. Η εγγραφή, όμως, δεν μπορεί να γίνει χωρίς μία έγκυρη ηλεκτρονική διεύθυνση. Έχουμε, λοιπόν, περίπου 60 εκατομμύρια ονόματα που αντιστοιχούν σε ίδιο αριθμό ηλεκτρονικών διευθύνσεων. Το σύστημα σε προτρέπει να αναρτήσεις τη φωτογραφία σου και φωτογραφίες φίλων.
Χαριτωμένο; Όχι και τόσο. Το facebook είναι η μεγαλύτερη φωτογραφική βάση δεδομένων που δημιουργήθηκε ποτέ. Στους υπολογιστές του είναι αποθηκευμένες
2 δισεκατομμύρια φωτογραφίες, ούτε το σύστημα συνοριακών ελέγχων των ΗΠΑ δεν έχει τόσες. Μέχρι να διαβάσετε αυτήν την πρόταση στη βάση θα έχουν προστεθεί εκατοντάδες χιλιάδες φωτογραφίες. Κάθε μέρα 14 εκατομμύρια φωτογραφίες εμπλουτίζουν το φωτογραφικό άλμπουμ της υπηρεσίας. Η συντριπτική πλειονότητα των χρηστών έχει τοποθετήσει προσωπική φωτογραφία. Μπορεί να είναι και η δική σας κάπου εκεί, εν αγνοία σας και μάλιστα ταυτοποιημένη στο πρόσωπό σας. Πώς; Κάποιος φίλος σας «ανέβασε» φωτογραφία σας στο προσωπικό του άλμπουμ, χρησιμοποίησε τη δυνατότητα λεζάντας και έτσι όταν ο δείκτης του mouse περάσει πάνω από το πρόσωπό σας, αποκαλύπτεται και το όνομά σας. Οι χρήστες έχουν κάποιους περιορισμούς στην περιήγηση των προφίλ. Ούτως ή άλλως, δεν μπορείς να βουτήξεις σε εκατομμύρια εγγραφές, θα πνιγείς. Αλλά το facebook μπορεί να τους δει όλους. Και να τους περάσει από λεπτό κόσκινο. Ως υπηρεσία είναι εξαιρετικά εύχρηστη ως και χαριτωμένη.
Διατίθεται ένα πλήθος εφαρμογών με τεστ προσωπικότητας, τα οποία σου αποκαλύπτουν πόσο καλός εραστής είσαι ή σε ποιο είδος καταστροφής αντιστοιχείς. Για να δεις, όμως, τα αποτελέσματα, θα πρέπει να καλέσεις και άλλους είκοσι φίλους να ακολουθήσουν το ίδιο μονοπάτι, δηλαδή να χρησιμοποιήσουν την ίδια εφαρμογή. Έτσι, όσο εσύ απαντάς σε ερωτηματολόγια για να μάθεις με ποιον τρόπο φιλάς, προσφέρεις στην καλή υπηρεσία την ευκαιρία να μάθει όχι μόνο τα δημογραφικά σου στοιχεία, αλλά και από ποιο πλευρό κοιμάσαι το βράδυ. Και φαίνεται ότι κοιμάσαι βαθιά.

Δωρεάν τυρί
Το facebook δεν κρύβει πως δωρεάν τυράκι σερβίρεται μόνο σε ποντικοπαγίδες.
Οι μεγαλύτερες εταιρίες μετρήσεων συνεργάζονται μαζί του, όπως, βέβαια, και οι ισχυρότερες πολυεθνικές, αφού διαπιστώνουν ότι μπορούν να κατευθύνουν τη διαφημιστική τους καμπάνια στο πλέον εξειδικευμένο κοινό που δημιουργήθηκε ποτέ. Ήδη οι μεγαλύτερες εμπορικές επωνυμίες του πλανήτη έχουν υπερήφανα ανακοινώσει τη συνεργασία τους με την υπηρεσία. Μπορείτε, όμως, να δοκιμάσετε και εσείς να διαφημιστείτε σε κοινό της επιλογής σας με προσιτό κόστος. Η διαφημιστική πλατφόρμα του facebook είναι τόσο έξυπνη που το μήνυμά σας θα φτάσει μόνο στους σωστούς αποδέκτες. Μεταξύ μας, πρόκειται για ένα τεράστιο πείραμα του σύγχρονου καπιταλισμού. Μπορείς να κάνεις λεφτά από τη φιλία; Ναι, μπορείς, αρκεί να αντικαταστήσεις τα λόγια από τον ήχο του πληκτρολογίου. Αρκεί να δείξεις πως το εύρος της δικτυακής κοινωνικότητας είναι σημαντικότερο από την ουσία της πραγματικής επαφής. Έτσι, διαβάζουμε στις τελευταίες μελέτες για το φαινόμενο πως η επιτυχία του βασίζεται στην τάση των ανθρώπων να ομαδοποιούνται και να μιμούνται ο ένας τον άλλο. Ο ένας φίλος προσελκύει τον άλλο. Για τις νεαρές ηλικιακά ομάδες η εγγραφή στο facebook είναι τόσο απαραίτητη όσο η κατοχή κινητού τηλεφώνου. Αφού είναι όλοι εκεί! Οι άνθρωποι λένε τα πάντα στο facebook και τα υπογράφουν με το πραγματικό τους όνομα, την ηλεκτρονική διεύθυνση και τη φωτογραφία τους. Και το facebook διαθέτει τεράστια μνήμη και όλη την καλή διάθεση για να συνεργαστεί με τις αρμόδιες υπηρεσίες, αν του ζητηθεί. Δεν χρειάζεται να σας το πει κάποιος τρίτος, το λέει και η άδεια χρήσης της υπηρεσίας, εκείνο το μακρύ κείμενο κάτω από το οποίο πάντα δηλώνουμε πως συμφωνούμε με όσα γράφει. Μεταφράζουμε: «Όταν χρησιμοποιείτε το facebook ίσως δημιουργήσετε το προσωπικό σας προφίλ, σχέσεις, ανταλλάξετε μηνύματα και κάνετε χρήση των εφαρμογών του διοχετεύοντας προσωπικές πληροφορίες σε διάφορα κανάλια. Εμείς συλλέγουμε αυτές τις πληροφορίες για να σας προσφέρουμε εξατομικευμένες εφαρμογές». Τι μας λέει; Πως επεξεργάζονται προσωπικά στοιχεία. Το κάνουν όλοι, αλλά στο facebook οι χρήστες κάνουν μια καθημερινή online ψυχανάλυση καταθέτοντας τις προτιμήσεις τους ακόμα και για τα πλέον προσωπικά θέματα.
Το facebook δεν χρειάζεται να δημιουργεί περιεχόμενο για να προσελκύσει χρήστες. Οι χρήστες δημιουργούν περιεχόμενο και αυξάνουν τον αριθμό των συνδέσεων. Το facebook μόνο ρωτάει με έξυπνο τρόπο. Ρωτάει αλλά δεν ξεχνάει:
«Όταν τροποποιείτε τις προσωπικές πληροφορίες που έχετε διαθέσει, το facebook κρατάει αντίγραφο των προηγούμενων πληροφοριών για ένα εύλογο χρονικό διάστημα». Ευτυχώς, όμως, μας λέει πως πρέπει να έχουμε κατά νου ότι τα προσωπικά μας δεδομένα μπορεί να εκτεθούν σε κακόβουλα μάτια: «Δεν μπορούμε να σας εγγυηθούμε ότι τα προσωπικά σας δεδομένα δεν θα εκτεθούν σε μη εξουσιοδοτημένα άτομα. Αντιλαμβάνεστε και αποδέχεστε ότι ακόμα και αν διαγράψετε τις προσωπικές σας πληροφορίες, αυτές μπορεί να έχουν μείνει αποθηκευμένες σε σελίδες τρίτων». Θέλετε ένα παράδειγμα; Πολύ πρόσφατα γόνοι γνωστών πολιτικών και επιχειρηματικών οικογενειών της χώρας είδαν να ξετυλίγεται στις σελίδες κυριακάτικης εφημερίδας όλο το κουβάρι των κοινωνικών γνωριμιών τους. Οι περισσότεροι χρήστες δεν αξιοποιούν τη δυνατότητα να απομονώσουν το προφίλ τους, επιτρέποντας την προβολή του μόνο στους φίλους τους. Αν, όμως, έχουμε να κάνουμε με εξουσιοδοτημένες κρατικές υπηρεσίες των ΗΠΑ, τότε το facebook θα χαρεί να εξυπηρετήσει:
«Χρησιμοποιώντας το facebook συμφωνείτε στη μεταφορά προσωπικών σας δεδομένων στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Μπορεί να υποχρεωθούμε να διαθέσουμε τα προσωπικά σας στοιχεία έπειτα από νομικές αιτήσεις ή δικαστικές αποφάσεις. Αυτό μπορεί να σημαίνει τη διανομή πληροφοριών σε τρίτες εταιρίες, δικηγόρους ή πράκτορες κυβερνητικών υπηρεσιών».
Στο facebook θα παραμείνεις έστω και νεκρός. Μπορεί να ακούγεται γλυκό καθώς οι φίλοι σου σπεύδουν στη σελίδα σου και γράφουν διάφορα όμορφα, αλλά από ένα σημείο και μετά γίνεσαι ένας ηλεκτρονικός βρικόλακας. Η υπηρεσία θέλει στοιχεία και ένα φορτίο χαρτιά για να διαγράψει το προφίλ ενός ανθρώπου που πέθανε. Ίσως να είναι, τελικά, η σύγχρονη εκδοχή της έννοιας για τη μετά θάνατο ζωή, που μπορεί να είναι και καλύτερη από μια ζωή στο facebook.

Οι άνθρωποι πίσω από το facebook
Το facebook δεν πωλείται, τουλάχιστον προς το παρόν. Η κεφαλαιοποίησή του αποτιμάται στα 15 δισεκατομμύρια δολάρια. Έχει προσελκύσει τις μεγαλύτερες εταιρίες της δικτυακής οικονομίας, αλλά περιόρισε τη συμμετοχή τους σε μικρό ποσοστό των μετοχών. Ακούστηκαν αρκετές ενδιαφέρουσες φήμες περί εξαγοράς, αλλά καμία δεν ανταποκρίνεται, όπως φαίνεται, στην αλήθεια. Εξίσου ενδιαφέρουσα, όμως, είναι η πραγματικότητα για τη μετοχική σύνθεση της εταιρίας. Ο σταρ, αυτός που αναλαμβάνει να δανείζει πρόσωπο και φωνή στο facebook, είναι ο Μαρκ Ζούγκεμπεργκ, ο πρώην φοιτητής που δημιούργησε την υπηρεσία. Ο ίδιος έχει κατηγορηθεί πως «έκλεψε» την ιδέα από μια άλλη υπηρεσία. Στο διοικητικό συμβούλιο υπάρχουν άλλοι δύο άνδρες. Ο Τζιμ Μπρέιερ, που εκπροσωπεί ένα venture capital, και ο Πίτερ Θίελ. Ο Θίελ ξέρει από επενδύσεις. Είχε συμμετάσχει στη δημιουργία της πετυχημένης υπηρεσίας ηλεκτρονικών πληρωμών, του paypal. Έτσι, δέχθηκε να τοποθετήσει και 500.000 δολάρια στο facebook. Σήμερα το μερίδιό του αξίζει πάνω από 1 δισ. δολάρια.
«Μπορείς να έχεις μια τράπεζα που δεν κινδυνεύει από επανάσταση, αρκεί να την εγκαταστήσεις στο Βανουάτου», λέει ο Θίελ, που λατρεύει τους φορολογικούς παραδείσους και μισεί τους φόρους. Δεν είναι ο μόνος που το πιστεύει. Πιστεύει και άλλα. Πως ο ιδανικός κόσμος είναι έξω από τα όρια του πραγματικού, είναι εικονικός και ελέγχεται από μηχανές με νοημοσύνη υψηλότερη της ανθρώπινης. Αν πείτε πως λέει βλακείες, θα σας απαντήσει ότι με κάτι τέτοια έγινε πλούσιος και δεν θα έχει άδικο. Ας δούμε και το τρίτο μέλος του διοικητικού συμβουλίου, τον Τζιμ Μπρέιερ. Ο Τζιμ, μέσω των συμμετοχών του σε άλλες εταιρίες, είναι στενά, πολύ στενά, συνδεδεμένος με την Q-Tel. Τι είναι πάλι αυτό; Είναι ένα venture capital, ένα επενδυτικό κεφάλαιο, που ελέγχεται, επισήμως, από τη CIA. Σκοπός του είναι να συνδέει την καλή υπηρεσία με την τεχνολογία αιχμής, επενδύοντας σε εταιρίες με αντικείμενο χρήσιμο για τα ζωτικά συμφέροντα των Ηνωμένων Πολιτειών.
Αν μη τι άλλο, φακέλωμα τέτοιου μεγέθους έχει και ενδιαφέρον, αλλά και ζωτική χρησιμότητα για τα συμφέροντα των Ηνωμένων Πολιτειών."

Έρευνα...
...που πραγματοποιήθηκε σε αμερικανικά πανεπιστήμια έδειξε πως το facebook είναι το δεύτερο πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο, μαζί με το σεξ και την μπίρα. Πρώτο είναι το ipod. Κάθε μέρα 200.000 άνθρωποι δημιουργούν σελίδα στην υπηρεσία. Κάθε χρήστης «ανεβάζει» κατά μέσο όρο 44 φωτογραφίες συνδεδεμένες με το προφίλ του. Το facebook είναι ο έκτος δημοφιλέστερος δικτυακός τόπος στο Internet. Χώρες με τους περισσότερους χρήστες: ΗΠΑ, Καναδάς, Βρετανία, Αυστραλία, Τουρκία.

Λευκίμ-ΜΗ!

Έλαβα το παρακάτω παρακάτω μήνυμα, το δημοσιεύω αυτούσιο.
Τα συμπεράσματα δικά σας.


Τις τελευταίες ημέρες γινόμαστε όλοι μάρτυρες μιας προσπάθειας να περάσει το μήνυμα ότι οι Λευκιμμιώτες που διαμαρτύρονται είναι οι «παράνομοι», αυτοί που αρνούνται να εφαρμόσουν τον νόμο και τις αποφάσεις δικαστηρίων, αυτοί που θέλουν να φορτώσουν τα σκουπίδια τους σε άλλους! Σε αυτή την συντονισμένη προσπάθεια παραπληροφόρησης, αντιτάσσουμε μόνο την αλήθεια!

Αυτό που πρέπει να γίνει γνωστό είναι οι πραγματικοί λόγοι για τους οποίους οι Λευκιμμιώτες αντιδρούν στην δημιουργία του ΧΥΤΑ.

Οι Λευκιμμιώτες τάσσονται υπέρ της ολοκληρωμένης διαχείρισης των σκουπιδιών στον Νομό Κέρκυρας, ακόμα και υπέρ της δημιουργίας ΧΥΤΥ (και όχι ΧΥΤΑ) στην περιοχή τους, αν αυτό είναι η επιστημονικά ενδεδειγμένη λύση. Δεν δέχονται, όμως, τον εμπαιγμό των αρμοδίων και καταγγέλλουν τις μεθοδεύσεις που ακολουθήθηκαν και ακολουθούνται ώστε να αναγκασθούν να αποδεχθούν μια καταστροφική για αυτούς λύση.

Στην Κέρκυρα υπάρχει μόνο ένας ΧΥΤΑ, αυτός του Τεμπλονίου. Πόσοι γνωρίζουν ότι από τους 12 δήμους του νησιού της Κέρκυρας, ο μόνος δήμος που δεν του επιτρέπεται να στείλει τα σκουπίδια του στο Τεμπλόνι είναι ο δήμος Λευκιμμαίων, αναγκάζοντας τους Λευκιμμαίους να διατηρούν χωματερή ώστε να μπορούν οι αρμόδιοι να θέτουν τους Λευκιμμιώτες μπροστά στο ψευτοδίλλημα: ή ΧΥΤΑ ή Χωματερή;

Πόσοι γνωρίζουν ότι ο υπό κατασκευή «ΧΥΤΑ» στην θέση Μεσοράχια του Δήμου Λευκιμμαίων βρίσκεται σε απόσταση 300μ από την τουριστική ζώνη, την κύρια πηγή εισοδήματος για την περιοχή και τη δεύτερη μεγαλύτερη στο νησί μετά τη πόλη της Κέρκυρας; Πόσοι τουρίστες θα ξαναέλθουν με τα σκουπίδια όλου του νησιού στα 300μ, δίπλα στην μονάδα βιολογικού καθαρισμού που δεν έχει γίνει δυνατόν να αρχίσει να λειτουργεί εδώ και 20 χρόνια και είναι η ανεξέλεγκτη χαβούζα όλης της νότιας Κέρκυρας;

Πόσοι γνωρίζουν ότι ο υπό κατασκευή «ΧΥΤΑ» γίνεται με μελέτες του 1997 και του 1998 (δεκαετίας!), οι οποίες εγκρίθηκαν χωρίς να δοθεί καμία απολύτως δημοσιότητα με αποτέλεσμα να μην μάθουν εγκαίρως οι Λευκιμμιώτες τι ακριβώς σχεδιάζεται;

Πόσοι γνωρίζουν ότι στις μελέτες έχει μετακινηθεί ο κεντρικός οικισμός της Λευκίμμης κατά 3.5Km και ότι δεν φαίνονται τα ποτάμια που βρίσκονται δίπλα; Η μόλυνση του υδροφόρου ορίζοντα, όπως φαίνεται και από την πρόσφατη υδρολογική μελέτη του ΙΓΜΕ (Μάιος 2008) και την πρόσφατη γεωλογική μελέτη ανεξάρτητου μελετητή (Μάρτιος 2008) είναι δεδομένη και ο κίνδυνος για την δημόσια υγεία προφανής για όλους εκτός από τους αρμόδιους.

Πόσοι, ακόμη, γνωρίζουν ότι δεν υπάρχει καμία τελεσίδικη απόφαση Ελληνικού δικαστηρίου παρά τα όσα διαδίδει η κυβέρνηση; Η εκδίκαση στο ΣτΕ έχει οριστεί για τις 14 Οκτωβρίου 2008.

Πόσοι γνωρίζουν ότι απέναντι στην ανησυχία των κατοίκων για το τόπο τους η κυβέρνηση αντιτάσσει 12 διμοιρίες ΜΑΤ οι οποίες τρομοκρατούν, προπηλακίζουν και κυρίως ευθύνονται για το θάνατο μιας αθώας γυναίκας;

Η βεβαιότητα της οικονομικής καταστροφής και ο άμεσος κίνδυνος για την δημόσια υγεία και το περιβάλλον είναι αυτά που κάνουν τους Λευκιμμιώτες να ξεσηκώνονται κατά χιλιάδες και να διαμαρτύρονται και όχι αυτό που υποστηρίζει η κυβέρνηση, δηλαδή ότι απλώς δεν θέλουν τα σκουπίδια στην περιοχή τους!

Τη προηγούμενη Κυριακή διαδήλωσαν ειρηνικά 3.000 πολίτες, σε ποσοστό δηλαδή πάνω από το 70% του πληθυσμού, αντιδρώντας στον αυταρχισμό και τη κοροϊδία του κράτους. Αντιδρώντας σε εκείνους που τους θεωρούν πολίτες β’ κατηγορίας, σε εκείνους που βιάζονται να διαχειριστούν κονδύλια εγχώρια ή κοινοτικά για να γεμίσουν τις τσέπες ενός lobby εργολάβων και τοπικών παραγόντων χωρίς απολύτως καμία περιβαλλοντική ή κοινωνική ευαισθησία.

Παρά τα όσα έχουν διαδραματισθεί μέχρι σήμερα, οι κάτοικοι της Λευκίμμης θα συνεχίσουν να αγωνίζονται για την ίδια τους την επιβίωση.

Σύγχρονη δουλεία

Του Διονύση Χαριτόπουλου,
Τα Νέα, 07/12/2002

Μοντέρνες δουλειές

Στις σύγχρονες επιχειρήσεις η εργασιακή σκλαβιά επανήλθε λουστραρισμένη, αλλά εξίσου εξοντωτική. Η μοίρα του σπουδασμένου εργαζόμενου είναι δυσμενέστερη από του αγράμματου εργάτη Ο πραγματικός πλούτος της χώρας παράγεται στο χωράφι και στο εργοστάσιο, γι' αυτό οι αγρότες και οι εργάτες δεν διανοήθηκαν ποτέ να επικαλεστούν κάποια νεφελώδη ιδεολογήματα για τη δουλειά τους. Η προσφορά τους είναι αυταπόδεικτη.

Αντιθέτως, οι απασχολούμενοι στον τριτογενή τομέα, των υπηρεσιών, δεν αρκούνται στην υψηλότερη αμοιβή που εισπράττουν· αγωνιούν να δώσουν και ανώτερο νόημα σ' αυτό που κάνουν. Το επάγγελμα έγινε ιδεολογία. Ο καλώς εννοούμενος επικερδής χαρακτήρας του αποσιωπάται συστηματικά και προβάλλεται κατά κόρον σαν ζωτική ωφέλεια για το κοινωνικό σύνολο. Οι χρηματιστές κόπτονται για την "ανάπτυξη", οι διαφημιστές μοχθούν για την "επικοινωνία", οι ασφαλιστές χτίζουν την "ασφαλιστική συνείδηση" κ.ο.κ. Εξ ου και το καταγέλαστο ορισμένων ότι ασκούν λειτούργημα. Η κοινωνία, που διευθύνεται από τους εγγράμματους, έχει περί πολλού αυτά τα επαγγέλματα και περιφρονεί εξόφθαλμα τον αγρότη και τον εργάτη. Απόδειξη, ότι τους αμείβει με τα χαμηλότερα των εισοδημάτων και τους επιφυλάσσει πενιχρές συντάξεις και ανεπαρκέστατη υγειονομική περίθαλψη. Ουδείς ζηλεύει τη μοίρα τους. Οι νέοι ονειρεύονται να σπουδάσουν για να κάνουν καριέρα σε κάποια από τις μοντέρνες και αστραφτερές δουλειές.

Αυτές έχουν πέραση προσφέρουν υψηλές αμοιβές και απείρως υψηλότερο κοινωνικό στάτους. Δεν υποψιάζονται καν πως η καριέρα είναι η δική τους κοιλάδα των δακρύων. Για να πετύχεις σ' αυτές τις δουλειές, το παν είναι να ξέρεις να πουλάς τον εαυτό σου. Να είσαι αυτό που επιθυμεί ο άλλος να είσαι. Αλλού σε θέλουν τολμηρό και επιθετικό και αλλού μετρημένο και αξιόπιστο. Οι απαιτήσεις αλλάζουν ανάλογα με τον κλάδο· άλλο σέιλς κι άλλο φαϊνάνς. Αυτή την κωμωδία του αγκρέσιβ ή του ριλάιαμπλ δεν θα σταματήσεις ποτέ να την παίζεις· αυτή θα σε κρατάει στη δουλειά. Επίσης, από τη μέρα που θα εισέλθεις σε κάποιον κλάδο, θα πρέπει να ασπαστείς και τις ιδεοληψίες του· σαν να μυείσαι σε θρησκευτική αίρεση. Ο κλάδος υπεράνω όλων. Είναι ο ιερός δεσμός που προστατεύει και ανυψώνει τα μέλη του, ασχέτως των εσωτερικών ανταγωνισμών. Με αυτή τη συντεχνιακή αντίληψη της χειρίστης μορφής οι "συνάδελφοι" θωρακίζουν την επαγγελματική τους ιδιότητα και διεκδικούν από την κοινωνία διαρκώς και νέα προνόμια. Μαζί με την είσοδο στην αγορά εργασίας των νέων επαγγελμάτων εισήχθη και η δυτική νοοτροπία του ολοκληρωτικά αφοσιωμένου στη δουλειά του προτεστάντη. Ο χρόνος που αφιερώνουν οι υπάλληλοι στην εταιρεία είναι τρομαχτικός.

Στις σύγχρονες επιχειρήσεις η εργασιακή σκλαβιά επανήλθε λουστραρισμένη, αλλά εξίσου εξοντωτική. Η μοίρα του σπουδασμένου εργαζόμενου είναι δυσμενέστερη από του αγράμματου εργάτη. Το καθορισμένο ωράριο θεωρείται παρωχημένη αντίληψη, και η αμοιβή για υπερωρίες είναι αδιανόητη. Οι υπάλληλοι δουλεύουν εντυπωσιακά περισσότερες ώρες από τις προβλεπόμενες από τον νόμο, απασχολούνται Σαββατοκύριακα και αργίες χωρίς την ανάλογη αμοιβή. Τα εξοντωτικά 12ωρα και 14ωρα δουλειάς είναι νον στοπ. Η μεσημβρινή σιέστα έχει τεθεί πλέον και στη χώρα μας υπό διωγμόν· κατάντησε μομφή. Λένε "αυτός κοιμάται μεσημέρι" εννοώντας πως είναι εκτός πνεύματος· εν ολίγοις ακατάλληλος. (Αν οι επιστήμονες μπορούσαν να καταθέσουν δημοσίως για τις ευεργετικές ιδιότητες του μεσημβρινού ύπνου, θα είχε καταρρεύσει προ πολλού το δυτικό εργασιακό μοντέλο. Ο ύπνος του μεσημεριού είναι βάλσαμο για την ψυχική και τη σωματική μας υγεία και, εννοείται, συμβάλλει καίρια στη μακροβιότητα. Είναι κατά πολύ πιο απαραίτητος και ζωογόνος από όλες τις "χελθ" βιταμίνες, τα "σπα" και τις λοιπές τεχνικές στήριξης του ανθρώπινου οργανισμού.)

Ο ευπρεπής μισθός και ίσως κάποιο ετήσιο μπόνους που παρέχουν οι εταιρείες στα μοντέρνα εργατόσκυλα δεν αντισταθμίζουν τις ατελείωτες ώρες πρόσθετης δουλειάς. Γι' αυτό υπάρχουν συνήθως και κάποιες έξτρα παροχές κολακείας το ωραίο γραφείο (με παράθυρο ή όχι, ανάλογα με τη θέση σου στην ιεραρχία της επιχείρησης) και κάποιοι φανταχτεροί τίτλοι, που ουσιαστικά δεν σημαίνουν τίποτα. Προβιβάζεσαι σε εξέκιουτιβ, σίνιορ εξέκιουτιβ, κοoρντινέιτορ, σουπερβάιζορ, νταϊρέκτορ, βάις πρέζιντεντ, τσιφ, μέλος του εξέκιουτιβ μπορντ και άλλα του σωρού και χωρίς νόημα. Η μακροβιότητα της καριέρας σε μια σύγχρονη εταιρεία κρίνεται από δύο βασικά στοιχεία: την όλο και μεγαλύτερη "τρέλα" για δουλειά και το λόγιαλτι (την πιστότητα) στην εταιρεία και στους στόχους της. Επίσης, είναι απαραίτητο να συμμεριστείς κάποιες νέες "αξίες".

Όπως το σχιζοφρενικό "άλλο δουλειά κι άλλο φιλία", λες κι ο άνθρωπος μπορεί να κάνει αναστολή αισθημάτων. Ή το δόγμα ότι με κάθε θυσία πρέπει να φέρεις σε πέρας τη δουλειά που σου ανέθεσαν. Όλα αυτά καλύπτονται με την πρόστυχη στρεψοδικία του σωστού "επαγγελματία". Που σημαίνει ότι, προκειμένου να γίνει η δουλειά σου, όλα επιτρέπονται· η δουλειά προηγείται κάθε ανθρώπινου αισθήματος· φιλία, αγάπη, δίκιο, κατανόηση είναι δευτερεύοντα. Λένε "είμαι προφέσιοναλ" κι αυτό τα εξηγεί όλα.
Κι ο Αλ Καπόνε "προφέσιοναλ" ήτανε.
Μάλιστα, οι νέοι επαγγελματίες διηγούνται εμφατικά το παράδειγμα του Ωνάση που φιλοξενούσε έναν φίλο του, επίσης εφοπλιστή, στη θαλαμηγό του. Ενώ έπαιζαν τάβλι, ο άλλος του αποκάλυψε χαρούμενος πως έδωσε εντολή αγοράς δύο πλοίων που μόλις είχαν βγει προς πώληση. Ο Ωνάσης δεν φάνηκε να δίνει σημασία στην πληροφορία συνέχισαν το παιχνίδι, μα κάποια στιγμή σηκώθηκε, να πάει στην τουαλέτα, και άργησε λίγο. Όταν επέστρεψε, ξανάπιασε τα ζάρια και είπε χαμογελαστός στον φίλο του πως τα πλοία που του είχε αναφέρει τα αγόρασε μόλις πριν ένα λεπτό εκείνος. Αυτόν τον κτηνώδη αμοραλισμό εννοούν όταν λένε "είμαι προφέσιοναλ". Το πλέον ψυχοφθόρο για τον εργαζόμενο είναι πως πρέπει να δίνει κάθε μέρα εξετάσεις. Τα σύγχρονα επαγγέλματα έχουν υψηλό βαθμό ανασφάλειας σε σχέση με τα παραδοσιακά. Και απείρως σκληρότερο ανταγωνισμό τόσο εξωτερικό, από άλλες ομοειδείς εταιρείες, όσο και εσωτερικό, από άλλους καπάτσους που εποφθαλμιούν την ίδια θέση. Ακόμη και το υψηλόβαθμο στέλεχος δεν αισθάνεται σιγουριά· πάει ένα πρωί, και χωρίς καμία προειδοποίηση βρίσκει το γραφείο του στον διάδρομο.

Δυστυχώς στην ίδια λούμπα έπεσαν και οι γυναίκες. Μέχρι πρόσφατα δεν επιδείκνυαν την ολοκληρωτική αφοσίωση των αντρών στη δουλειά τους. Ως όντα πιο πολύπλοκα, αισθαντικά και ερωτικά, έδιναν μεγαλύτερη σημασία στα αισθήματα και στις χαρές της ζωής. Γι' αυτή την ανεξαρτησία τους η κοινωνία τις φιλοδώρησε εκδικητικά με σωρεία κατηγοριών· άπιστες, ελαφρόμυαλες, ανεύθυνες, γλωσσούδες κ.λπ. Η χαρά και ο ερωτισμός δεν συγχωρούνται στην παραγωγή. Τελευταίως μάλιστα, αν αποπειραθείς στη δουλειά ένα πονηρό αστείο, κάποιο υπονοούμενο, καραδοκεί η εξευτελιστική κατηγορία της "σεξουαλικής παρενόχλησης". Αυτό κι αν είναι ευνουχισμός· σημαίνει "όσοι περάσετε αυτή την πόρτα αφήστε έξω το φύλο σας". Οι γυναίκες, στην προσπάθειά τους να κατακτήσουν ένα ακόμη αντρικό οχυρό, γίνονται κι αυτές "προφέσιοναλ" θύματα. Τυπικές, σοβαρές, με πολυάσχολο ύφος, ασέξουαλ ντύσιμο, κάτι σκούρα ταγιέρ σαν αντρικά κουστούμια, λευκό πουκάμισο και απομίμηση γραβάτας. Έσβησε το χαμόγελο, το σκέρτσο και το παιχνίδισμα, που τις έκαναν αξιολάτρευτες. Έχασαν το πλεονέκτημα της ζωής που είχαν έναντι των εξουθενωμένων από τη δουλειά αντρών.

Ο Γκι Ντεμπόρ το έγραψε με συνταρακτική απλότητα: "Μόνο όσοι δεν δουλεύουν ζουν". Στο πίσω μέρος του κεφαλιού μας όλοι ξέρουμε ότι στον κόσμο δεν ήρθαμε για να κάνουμε καριέρα, λεφτά και όνομα· ήρθαμε πρωτίστως για να ζήσουμε και, ει δυνατόν, να αφήσουμε αυτόν τον κόσμο λίγο καλύτερο απ' ό,τι τον βρήκαμε. Αλλά δεν ζούμε. Κι αυτό μας τρελαίνει. "Το άγχος, το στρες, ο φόβος, η ντροπή, η περιφρόνηση, η επιθετικότητα, η θέληση της δύναμης γεννιούνται από μια καταπιεσμένη θέληση για ζωή". (Βάνεγκεμ) . Με την πιο κοινή λογική, όσες ώρες δουλεύεις, άλλες τόσες πρέπει να έχεις ελεύθερες για να χαρείς αυτά που έβγαλες. Όμως ο νέος άνθρωπος σπαταλά όλο τον χρόνο του, την ευφυΐα, την εφευρετικότητα και τις εμπνεύσεις του υπέρ της καριέρας του και όχι της ζωής του. Ο ψυχισμός του μολύνεται από αυτό το δηλητηριώδες αλισβερίσι. Φυσικώ τω τρόπω, το εξέκιουτιβ τερατάκι γραφείου θα μεταφέρει μακάβρια το πάρε δώσε και στις προσωπικές του σχέσεις: "Αυτά έκανα για σένα, περιμένω ανταπόδοση". Μοιραία οι λαμπρές καριέρες είναι πυραμίδες που θεμελιώνονται πάνω σε προσωπικές και οικογενειακές τραγωδίες.

Υπάρχει Θεός;

Έ νας άθεος καθηγητής της φιλοσοφίας συζητά με έναν φοιτητή του, για την σχέση μεταξύ επιστήμης και πίστης στον Θεό.

Καθηγητής: Λοιπόν, πιστεύεις στον Θεό;

Φοιτητής: Βεβαίως, κύριε.

Καθ.: Είναι καλός ο Θεός;

Φοιτ.: Φυσικά.

Καθ.: Είναι ο Θεός παντοδύναμος;

Φοιτ.: Ναι

Καθ.: Ο αδερφός μου πέθανε από καρκίνο παρότι παρακαλούσε τον Θεό να τον γιατρέψει και προσευχόταν σε Αυτόν.
Οι περισσότεροι από εμάς θα προσπαθούσαν να βοηθήσουν αυτούς που έχουν την ανάγκη τους. Πού είναι η καλοσύνη του Θεού λοιπόν;

Φοιτ.: ...

Καθ.: Δεν μπορείς να απαντήσεις, έτσι δεν είναι; Ας ξαναρχίσουμε μικρέ μου. Είναι καλός ο Θεός;

Φοιτ.: Ναι.

Καθ.: Είναι καλός ο διάβολος;

Φοιτ.: Όχι.

Καθ.: Ποιος δημιούργησε τον διάβολο;

Φοιτ.: Ο...Θεός...

Καθ.: Σωστά. Πες μου παιδί μου, υπάρχει κακό σ' αυτόν τον κόσμο;

Φοιτ.: Ναι.

Καθ.: Το κακό βρίσκεται παντού, έτσι δεν είναι; Και ο Θεός
έπλασε τα πάντα, σωστά;

Φοιτ.: Ναι.

Καθ.: Αρα λοιπόν ποιος δημιούργησε το κακό;

Φοιτ.: ...

Καθ.: Υπάρχουν αρρώστιες; Ανηθικότητα; Μίσος; Ασχήμια; Όλα αυτά τα τρομερά στοιχεία υπάρχουν σ' αυτόν τον κόσμο, έτσι δεν είναι;

Φοιτ.: Μάλιστα.

Καθ.: Λοιπόν, ποιός τα δημιούργησε;

Φοιτ.: ...

Καθ.: Η επιστήμη λέει ότι χρησιμοποιείς τις 5 αισθήσεις σου για να αναγνωρίζεις το περιβάλλον γύρω σου και να προσαρμόζεσαι σε αυτό. Πες μου παιδί μου, έχεις δει ποτέ τον Θεό;

Φοιτ.: Όχι,
κύριε.

Καθ.: Έχεις ποτέ αγγίξει το Θεό; Έχεις ποτέ γευτεί το Θεό, μυρίσει το Θεό σου; Και τέλος πάντων, έχεις ποτέ αντιληφθεί με κάποια από τις αισθήσεις σου το Θεό;

Φοιτ.: ...Όχι, κύριε. Φοβάμαι πως όχι.

Καθ.: Και παρόλα αυτά πιστεύεις ακόμα σε Αυτόν;

Φοιτ.: Ναι.

Καθ.: Σύμφωνα με εμπειρικό, ελεγχόμενο και με δυνατότητα μελέτης των αποτελεσμάτων ενός φαινομένου πρωτόκολλο, η επιστήμη υποστηρίζει ότι ο Θεός σου δεν υπάρχει. Τι έχεις να απαντήσεις σε αυτό, παιδί μου;

Φοιτ.: Τίποτα. Εγώ έχω μόνο την πίστη
μου.

Καθ.: Ναι, η πίστη. Και αυτό είναι το πρόβλημα της επιστήμης.

Φοιτ: Καθηγητά, υπάρχει κάτι που το ονομάζουμε θερμότητα;

Καθ.: Ναι.

Φοιτ.: Και υπάρχει κάτι που το ονομάζουμε κρύο;

Καθ.: Ναι.

Φοιτ.: Όχι, κύριε. Δεν υπάρχει. Μπορεί να έχεις μεγάλη θερμότητα, ακόμα περισσότερη θερμότητα, υπερθερμότητα, καύσωνα, λίγη θερμότητα ή καθόλου θερμότητα. Αλλά δεν υπάρχει τίποτα που να ονομάζεται κρύο. Μπορεί να χτυπήσουμε 458 βαθμούς υπό το μηδέν, που σημαίνει καθόλου θερμότητα, αλλά δεν μπορούμε να πάμε πιο κάτω από
αυτό. Δεν υπάρχει τίποτα που να ονομάζεται «κρύο». «Κρύο» είναι μόνο μια λέξη, που χρησιμοποιούμε για να περιγράψουμε την απουσία θερμότητας. Δεν μπορούμε να μετρήσουμε το κρύο. Η θερμότητα είναι ενέργεια. Το κρύο δεν είναι το αντίθετο της θερμότητας, κύριε, είναι απλά η απουσία της.

Στην αίθουσα επικρατεί σιγή...

Φοιτ.: Σκεφτείτε το σκοτάδι, καθηγητά. Υπάρχει κάτι που να ονομάζουμε σκοτάδι;

Καθ.: Ναι, τι είναι η νύχτα αν δεν υπάρχει σκοτάδι;

Φοιτ.: Κάνετε και πάλι λάθος, κύριε
καθηγητά. Το «σκοτάδι» είναι η απουσία κάποιου άλλου παράγοντα. Μπορεί να έχεις λιγοστό φως, κανονικό φως, λαμπερό φως, εκτυφλωτικό φως... Αλλά, όταν δεν έχεις φως, δεν έχεις τίποτα και αυτό το ονομάζουμε σκοτάδι, έτσι δεν είναι; Στην πραγματικότητα το σκοτάδι απλά δεν υπάρχει. Αν υπήρχε θα μπορούσες να κάνεις το σκοτάδι σκοτεινότερο.

Καθ.: Που θέλεις να καταλήξεις με όλα αυτά, νεαρέ;

Φοιτ.: Κύριε, ότι η φιλοσοφική σας σκέψη είναι ελαττωματική.

Καθ.: Ελαττωματική!; Μήπως μπορείς να μου εξηγήσεις γιατί;

Φοιτ.: Καθηγητά, σκέφτεστε μέσα στα όρια της δυαδικότητας. Υποστηρίζετε ότι υπάρχει η ζωή και μετά υπάρχει και ο θάνατος, ένας καλός Θεός και ένας κακός Θεός. Βλέπετε την έννοια του Θεού σαν κάτι τελικό, κάτι που μπορεί να μετρηθεί. Κύριε, η επιστήμη δεν μπορεί να εξηγήσει ούτε κάτι τόσο απλό όπως την σκέψη. Χρησιμοποιεί την ηλεκτρική και μαγνητική ενέργεια, αλλά δεν έχει δει ποτέ, πόσο μάλλον να καταλάβει απόλυτα αυτήν την ενέργεια. Το να βλέπεις το θάνατο σαν το αντίθετο της ζωής είναι σαν να αγνοείς το γεγονός ότι ο θάνατος δεν μπορεί να υπάρξει αυτόνομος. Ο θάνατος δεν είναι το αντίθετο της ζωής: είναι απλά η απουσία της. Τώρα πείτε μου, καθηγητά διδάσκετε στους φοιτητές σας ότι εξελίχτηκαν από μια μαϊμού;

Καθ.: Εάν αναφέρεσαι στην φυσική εξελικτική πορεία, τότε ναι, και βέβαια.

Φοιτ.: Έχετε ποτέ παρακολουθήσει με τα μάτια σας την εξέλιξη;

Καθ.: ...

Φοιτ.: Εφόσον κανένας δεν παρακολούθησε ποτέ την διαδικασία εξέλιξης επιτόπου και κανένας δεν μπορεί να αποδείξει ότι αυτή η διαδικασία δεν σταματά ποτέ, τότε διδάσκεται την προσωπική σας άποψη επί του θέματος. Τότε μήπως δεν είστε επιστήμονας, αλλά απλά ένας κήρυκας;

Καθ.: ...

Φοιτ.: Υπάρχει κάποιος στην τάξη που να έχει δει τον εγκέφαλο του καθηγητή; Που να έχει ακούσει ή νιώσει ή ακουμπήσει ή μυρίσει τον εγκέφαλο του καθηγητή; Κανένας. άρα σύμφωνα με τους κανόνες του εμπειρικού, ελεγχόμενου και με δυνατότητα προβολής πρωτόκολλου, η επιστήμη ισχυρίζεται ότι δεν έχετε εγκέφαλο, κύριε. Και αφού είναι έτσι τα πράγματα, τότε, με όλο τον σεβασμό, πώς μπορούμε να εμπιστευτούμε αυτά που διδάσκετε, κύριε;

Καθ.: Μου φαίνεται ότι απλά θα πρέπει να στηριχτείς στην πίστη σου, παιδί μου.

Φοιτ.: Αυτό είναι, κύριε... Ο σύνδεσμος μεταξύ του ανθρώπου και του Θεού είναι η ΠΙΣΤΗ. Αυτή είναι που κινεί τα πράγματα και τα κρατάει ζωντανά.

Αυτός ο νεαρός φοιτητής ήταν ο ALBERT EINSTEIN...

MGMT - Time To Pretend

http://www.youtube.com/watch?v=XVnRzEjpUmE

I'm Feelin rough I'm Feelin raw I'm in the prime of my life.
Let's make some music make some money find some models for wives.
I'll move to Paris, shoot some heroin and fuck with the stars.
You man the island and the cocaine and the elegant cars.

This is our decision to live fast and die young.
We've got the vision, now let's have some fun.
Yeah it's overwhelming, but what else can we do?
Get jobs in offices and wake up for the morning commute?

Forget about our mothers and our friends.
We were fated to pretend.

I'll miss the playgrounds and the animals and digging up worms.
I'll miss the comfort of my mother and the weight of the world.
I'll miss my sister, miss my father, miss my dog and my home.
Yeah I'll miss the boredom and the freedom and the time spent alone.

But there is really nothing, nothing we can do.
Love must be forgotten. Life can always start up anew.
The models will have children, we'll get a divorce,
we'll find some more models, Everything must run its course.

We'll choke on our vomit and that will be the end.
We were fated to pretend.

yeah yeah yeah

Κακό Πάσχα!

Ώρα 21:00 το βράδι. Μόλις έχω γυρίσει απ' τη δουλειά μετά από μια εξοντωτική μέρα. Γεμίζω τη μπανιέρα με νερό -στους 37 βαθμούς κελσίου ακριβώς- ρίχνω μέσα τα παπάκια μου και μπαίνω στο μπάνιο. Μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα, νιώθω ήδη καλύτερα. Κλείνω τα μάτια. Κουδουνάκια αρχίζουν να ηχούν μέσα στα αυτιά μου. Τι κουδουνάκια ρε ηλίθιε, το τηλέφωνο είναι, σκέφτομαι, και αμέσως πετάγομαι έξω απ' τη μπανιέρα. Βγαίνοντας, γλιστράω στα νερά και σωριάζομαι φαρδύς πλατύς με την πλάτη στα πλακάκια. Σηκώνομαι αμέσως, και με μία κίνηση καρατερίστικη, ορμάω προς το ραφάκι του μπάνιου που είχα αφήσει το τηλέφωνο, και το αρπάζω βιαστικά. Το κεφάλι μου βρίσκει στη γωνία του ραφιού. Το τηλέφωνο μου γλιστράει, πάει να πέσει, αλλά το προλαβαίνω ένα εκατοστό πριν βρεθεί να κολυμπάει μαζί με τα παπάκια. Αμέσως πατάω το on, δεν πρέπει να χάσω το τηλεφώνημα. Θα το προλάβω; Κολλάω το ακουστικό στο αυτί μου. Ακούω μια σέξι γυναικεία φωνή στην άλλη άκρη του τηλεφώνου:


Μήνυμα χωρίς χρέωση: Από το γραφείο του κυρίου ... μπλα μπλα μπλα, υποψήφιου Δημάρχου ... μπλα μπλα μπλα, σας ευχόμαστε Καλό Πάσχα μπλα μπλα μπλα! Γειά σας.


Σοκ. Tο τηλέφωνο πήδηξε στο νερό αφήνοντας την τελευταία του μπουρμπουλήθρα στον πάτο της μπανιέρας. Η γαλήνη μου καταστράφηκε. Έγινα έξαλλος. Πού ζούμε ρε φίλε; Ποιός νομίζεις ότι είσαι ρε κρετίνε και βάζεις τα κωλ γκέρλ σου να ενοχλούν τον κόσμο πασχαλιάτικα; Δηλαδή όχι μόνο πασχαλιάτικα, αλλά τώρα που το ξανασκέφτομαι, τα ίδια κάνετε και στις άλλες γιορτές και επετείους. Μόνο μέχρι εκεί φτάνει η φαντασία σας; Στο τηλεφωνικό spam; Ρε ουστ.


Λοιπόν υποψήφιε (θα είσαι μια ζωή) δήμαρχε της κακιάς ώρας, ως ελάχιστη αποζημίωση απαιτώ:
Ψυχική οδύνη: 30.000 euro
Aντικατάσταση ασύρματου τηλεφώνου μάρκας to Eriksan: 800 euro
Θλάση στα πλευρά: 12.000 euro
Κάκωση κεφαλής: 8.000 euro
Που να σου καεί το αρνί στη σούβλα: Ανεκτίμητο

Τα θέλω στο λογαριασμό μου μέχρι τη Μεγάλη Παρασκευή το πρωί, γιατί μετά θα φύγω διακοπές και θέλω να πάρω και κάτι δωράκια. Και μην ακούσω τίποτα αηδίες για εκβιασμούς και κουραφέξαλα γιατί θα σου καταραστώ ΚΑΙ τη μαγειρίτσα. Άντε και του χρόνου. Υποψήφιος.

Ο πληθυντικός αριθμός

Ο έρωτας,
όνομα ουσιαστικόν,
πολύ ουσιαστικόν,
ενικού αριθμού,
γένους ούτε θηλυκού ούτε αρσενικού,
γένους ανυπεράσπιστου.
Πληθυντικός αριθμός
οι ανυπεράσπιστοι έρωτες.

Ο φόβος,
όνομα ουσιαστικόν
στην αρχή ενικός αριθμός
και μετά πληθυντικός
οι φόβοι.
Οι φόβοι
για όλα από δω και πέρα.

Η μνήμη,
κύριο όνομα των θλίψεων,
ενικού αριθμού
μόνον ενικού αριθμού
και άκλιτη.
Η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη.

Η νύχτα,
Όνομα ουσιαστικόν,
Γένους θηλυκού,
Ενικός αριθμός.
Πληθυντικός αριθμός
Οι νύχτες.
Οι νύχτες από δω και πέρα.



Κική Δημουλά,
Το λίγο του κόσμου, 1971

Σώστε μια παιδική ψυχή σήμερα...

Απλά δίνω το λόγο στον Old-Boy.
Διαβάστε εδώ:

http://old-boy.blogspot.com/2008/04/home-alone.html

Σώστε μια παιδική ζωή σήμερα

Οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα οργανώνουμε διαδικτυακή εκστρατεία κατά της παιδικής θνησιμότητας

Για σχεδόν δέκα εκατομμύρια παιδιά φέτος, η ζωή θα τελειώσει πριν φτάσουν στα πέντε τους χρόνια. Η ελονοσία, η ιλαρά, οι αναπνευστικές και οι διαρροϊκές λοιμώξεις, ο υποσιτισμός και το AIDS αφανίζουν κάθε χρόνο μια ολόκληρη «χώρα παιδιών».

Οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα, ανταποκρινόμενοι σε αυτόν τον τραγικό απολογισμό, οργανώνουμε μια διαδικτυακή εκστρατεία για την παιδική θνησιμότητα από τις 16 Απριλίου έως τις 16 Μαΐου μέσα από την ειδική ιστοσελίδα www.msf.gr/saveachild. Περιηγηθείτε σε αυτή την ηλεκτρονική διεύθυνση, ενημερωθείτε για τις ασθένειες που κάθε χρόνο «κλέβουν» τη ζωή εκατομμυρίων παιδιών, διαβάστε μαρτυρίες εθελοντών μας από κάθε γειτονιά του πλανήτη, δείτε βίντεο και φωτογραφίες, και «συμμαχήστε» μαζί! μας για την καταπολέμηση της παιδικής θνησιμότητας.


ΓΙΑΤΡΟΙ ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΟΡΑ

Μία (μόνο) είναι η ουσία

Άντε μία είναι η ουσία / έτσι παίρνεις τα βραβεία
Αχ και του Πεκίνου η κοιλάδα / δεν χωράει την Ελλάδα
Να 'σουνα Θεέ μου επόπτης / να σωθεί η ανθρωπότης
στη μαστούρα σου για πάντα / να ξεγέλαγες τη βάντα
Άιντε μία είναι η ουσία / έτσι παίρνεις τα βραβεία

Καλό Πάσχα ή πυροβολώ

Αποκλειστικές πληροφορίες αναφέρουν ότι σε λίγες μέρες έρχεται το Πάσχα. Έτσι λένε τουλάχιστον, και επειδή είπα να δείξω καλή διαγωγή για μια φορά, μέρες που είναι, πήγα κι εγώ λοιπόν σε ένα μάγαζί με παιδικά παιχνίδια, απ' αυτά που σου σπάνε τα παιχνίδια με τις διαφημίσεις τους -άσ' το μέρες που είναι-.

Ενώ χάζευα σε ένα ράφι με παιχνίδια (με τι θα ήταν δηλαδή, με μακαρόνια, τέλος πάντων), ζω το εξής σκηνικό: Νεαρό ζευγάρι, προσπαθούν να διαλέξουν ένα παιχνίδι στον κανακάρη τους.

Πατέρας: -Γιατί δε θες το μπαζούκας;
Γιος: -Θέλω το πολυβόλο.
Πατέρας: -Ναι αλλά το μπαζούκας είναι πιο ωραίο ρε.
Γιος: -Θέλω το πολυβόλο.
Πατέρας: -Ρε το είδες τι ωραίο είναι το μπαζούκας;
Γιος: -Θέλω το πολυβόλο.
Μαμά: -Καλέ γιατί δεν παίρνετε το σπαθί;

Πήρανε το πολυβόλο και φύγανε. Είμαι σίγουρος ότι ο πατέρας γύρισε μια ώρα αργότερα και πήρε και το μπαζούκας. Για τον εαυτό του.


Αν έχετε κάποιο βαφτιστήράκι, ανήψάκι, αδερφάκι, αγοράκι, κοριτσάκι, (το μηχανάκι εξαιρείται), στο οποίο σκοπεύετε να πάρετε δώρο για το Πάσχα, καταλάβατε που το πάω:

Μάλλον όλων των ειδών τα όπλα δεν αποτελούν καθόλου καλή επιλογή για μικρά παιδιά, εκτός και αυτό που ονειρεύεστε για το αγγελούδι σας είναι μια λαμπρή καριέρα στη μαφία. Το ίδιο θα ισχύει και για παιχνίδια που εκπαιδεύουν στην κλεψιά, τις απάτες, κ.λπ. έτσι δεν είναι;

Οι παιχνιδομηχανές κάθε τύπου, διαθέτουν μια τεράστια γκάμα παιχνιδιών. Καλύτερα να διαλέγετε κάποιο που να μη βασίζεται στη βία. Κάτι που να ακονίζει και λίγο το μυαλό ίσως;

Τέρατόμορφα πλάσματα, ελεεινές σκατόφατσες, αποκρουστικοί πολεμιστές, όλοι αυτοί μπορούν κάλλιστα να παίζουν σε ταινία τρόμου, όχι όμως με τα παιδιά σας.

Οι κατασκευές, τα εκπαιδευτικά παιχνίδια και γενικά αυτά που καλλιεργούν τη φαντασία και τη δημιουργικότητα χωρίς να παροτρύνουν στη βία, είναι πάντα οι καλύτερες επιλογές.

Μπάμ και κάτω.

"Μαστορέματα"

Ποδόσφαιρο: το όπιο του λαού

Πολλοί είναι αυτοί που γκρινιάζουν -και όχι χωρίς λόγο- ότι τα ΜΜΕ ασχολήθηκαν ελάχιστα -ή καθόλου- με το συλλαλητήριο που οργάνωσαν φίλαθλοι του Παναθηναϊκού την περασμένη Κυριακή 13 Απριλίου για να διαμαρτυρηθούν για την πορεία της ομάδας τους. Βλέπεις, η αντικειμενική ενημέρωση έγινε υποκειμενική, μια και το αίτημα αυτών 20.000 ατόμων που συγκεντρώθηκαν ειρηνικά στο κέντρο της Αθήνας ήταν να αποχωρήσει από τον ΠΑΟ ο Γιάννης (Mega-Star-Derby Sports-SportDay-δικαιώματα ΕΡΤ) Βαρδινογιάννης.

Προσωπικά λίγο με ενδιαφέρει η πορεία και το παρασκήνιο της οποιασδήποτε ομάδας, είτε από αθλητική είτε από διοικητική πλευρά. Για να πω την αλήθεια, θα προτιμούσα να μην υπήρχαν καν επαγγελματικές διοργανώσεις τύπου σούπερ λίγκα, κύπελλο και άλλες τέτοιες αηδίες που ο μόνος λόγος που υπάρχουν είναι για να ξεπλένεται αγνώστου προέλευσης χρήμα, να κονομάνε οι διάφοροι υπεύθυνοι, και πάνω απ' όλα για να αποκοιμάται γλυκά η κοινωνία. Είναι τυχαίο άραγε που την περίοδο της χούντας το ποδόσφαιρο είχε την τιμητική του;



Άσε που πάει και τόσο χρήμα χαμένο με τις αθλητικές εγκαταστάσεις που πληρώνουμε, για να ξεσπάνε τελικά οι διάφοροι τραμπούκοι -υποτιθέμενοι φίλαθλοι- τη μιζέρια και την αποτυχία τους, σπάζοντας και καίγοντας ό,τι βρούν μπροστά τους.

Παρ' όλα αυτά, ο κόσμος έχει το δικαίωμα να ενημερώνεται και τα ΜΜΕ έχουν υποχρέωση να τα δείχνουν όλα. Κι ας μην το παίζουν ευαίσθητοι σε θέματα ενημέρωσης οι κ.κ. δημοσιογράφοι μόνο όταν μας παρουσιάζουν τους καημένους τους Θιβετιανούς, και τους κακούς Κινέζους που δεν σέβονται την ελευθερία του τύπου. Κι αν τα κανάλια δεν μπορούν να είναι αντικειμενικά, ας τα πάρουν οι καναλάρχες τους, κι ας πάνε να παίζουν τα "ελαφριά" δελτία ειδήσεών τους στην Κίνα.

Πάντως, είναι κι αυτή μια ευκαιρία να καταλάβουν μερικοί ότι στα συλλαλητήρια και στις πορείες δεν πηγαίνουν μόνο κουκουλοφόροι, καθώς και ότι πραγματικότητα δεν είναι ότι δείχνει η τηλεόραση. Είτε κρατική είτε ιδιωτική.

Η 21η Απριλίου ξανάρχεται

Η 21η Απριλίου ξανάρχεται, όπως κάθε χρόνο, και ευτυχώς γρήγορα ξαναφεύγει. Παρακάτω ακολουθεί το διάγγελμα του προέδρου της χουντικής κυβέρνησης της 21ης Απριλίου 1967. Το ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΝΟΗΜΑ των φράσεων του παρακάτω λόγου, που έχω προσθέσει για εορταστικούς λόγους, είναι ΤΟΝΙΣΜΕΝΟ ΜΕ ΚΕΦΑΛΑΙΑ.



__________________________________________

Ελληνικέ Λαέ,

Από μακρού παριστάμεθα μάρτυρες ενός εγκλήματος, το οποίον διεπράττετο εις βάρος του κοινωνικού συνόλου και του Έθνους μας.(ΟΠΟΤΕ ΖΗΛΕΨΑΜΕ ΚΑΙ ΕΙΠΑΜΕ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΟΥΜΕ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ)

Η αδίστακτος και αθλία κομματική συναλλαγή, (ΟΥΣΤ ΡΕ ΠΟΥ ΜΟΥ ΘΕΛΕΤΕ ΚΑΙ ΚΟΜΑΤΑ) ο εκτραχηλισμός μεγάλης μερίδος του Τύπου (ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΕΛΕΓΧΟΥΜΕ ΟΛΟΝ ΤΟΝ ΤΥΠΟ, ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΜΕΡΙΔΑ ΤΟΥ), η μεθοδική επίθεσις εναντίον όλων των θεσμών, η διάβρωσίς των, ο εξευτελισμός το Κοινοβουλίου, η κατασυκοφάντησις των πάντων, η παράλυσις της κρατικής μηχανής (ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΤΑ ΠΑΡΑΛΥΣΟΥΜΕ ΟΛΑ ΜΑΖΙ), η πλήρης έλλειψις κατανοήσεως προς τα φλέγοντα προβλήματα της νεολαίας μας, η κακομεταχείρισις των φοιτητών και σπουδαστών μας (ΟΛΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ ΘΑ ΤΟΥΣ ΡΗΜΑΞΟΥΜΕ ΣΤΟ ΞΥΛΟ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΝΟΗΣΟΥΝ), η ηθική κάμψις, η σύγχυσις και η θολότης, (ΜΕΤΑ ΟΥΤΕ ΝΑ ΚΑΘΗΣΕΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΕΙΤΕ) η μυστική και φανερά συνεργασία με τους ανατροπείς και τέλος τα συνεχή εμπρηστικά κηρύγματα ασυνειδήτων δημοκόπων κατέστρεψαν την γαλήνην του τόπου (ΕΜΕΙΣ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΓΑΛΗΝΗ ΠΟΥ ΘΑ ΣΑΣ ΦΕΡΟΥΜΕ), εδημιούργησαν κλίμα αναρχίας και χάους, εκαλλιέργησαν συνθήκας μίσους και διχασμού (ΕΝΩ ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΣΑΣ ΔΕΙΞΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΜΑΣ) και μας ωδήγησαν εις το χείλος της εθνικής καταστροφής (ΜΙΣΕΣ ΔΟΥΛΕΙΕΣ ΘΑ ΚΑΝΟΥΜΕ; ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΣΑΣ ΠΑΜΕ ΣΤΟΝ ΠΑΤΟ.

Δεν απέμεινεν πλέον άλλος τρόπος σωτηρίας από την επέμβασιν του Στρατού μας. Η επέμβασις αύτη βεβαίως αποτελεί εκτροπήν εκ του Συντάγματος, αλλά η εκτροπή αύτη ήτο επιβεβλημένη διά την σωτηρίαν της Πατρίδος (Ε, ΤΗΣ ΠΑΡΤΙΔΟΣ ΜΑΣ ΕΝΝΟΟΥΣΑΜΕ). Η σωτηρία της Πατρίδος είναι ο υπέρτατος νόμος. Αι εκλογαί, αι οποίαι προεκηρύχθησαν, δεν ήτο δυνατόν να δώσουν την λύσιν εις το υφιστάμενον αδιέξοδον (ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΦΕΡΑΜΕ ΤΗΝ ΛΥΣΙΝ. ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑΤΟΣ). Πρώτον, διότι, υπό τας παρούσας συνθήκας, ήτο αδύνατος η ομαλή δεξαγωγή των και, δεύτερον, διότι οιονδήποτε και αν ήτο το αποτέλεσμα αυτών, θα ωδηγούμεθα μοιραίως εις την αιματοχυσίαν και το χάος (ΑΝΤΕ, ΣΑΣ ΣΩΣΑΜΕ ΑΠΟ ΤΑ ΒΑΣΑΝΑ ΚΙ ΑΠ ΤΑ ΑΙΜΑΤΑ ΚΑΚΟΜΟΙΡΗΔΕΣ).

Δι’ αυτό επενέβη ο Στρατός. Διά να ανακόψη την πορείαν προς την καταστροφήν, ένα βήμα προ της αβύσσου. Εις ολόκληρον την Χώραν επικρατεί απόλυτος γαλήνη και τάξις (ΣΚΑΣΜΟΣ, ΡΕΜΑΛΙΑ). Ο πρόεδρος και τα μέλη της Κυβερνήσεως εστρατεύθησαν προς εκτέλεσιν του προς την Πατρίδα καθήκοντος (ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΝ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ).

Ποίοι είμεθα: (ΘΑ ΤΟ ΝΙΩΣΕΤΕ ΣΥΝΤΟΜΑ ΣΤΟ ΠΕΤΣΙ ΣΑΣ) Δεν ανήκομεν εις ουδέν πολιτικόν κόμμα, και ουδεμίαν πολιτικήν παράταξιν είμεθα διατεθειμένοι να ευνοήσωμεν εις βάρος της άλλης (ΚΑΝΕΝΑΝ ΔΕ ΘΑ ΕΥΝΟΗΣΟΥΜΕ, ΟΛΟΥΣ ΜΑΖΙ ΘΑ ΣΑΣ ΡΙΞΟΥΜΕ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ). Δεν ανήκομεν ούτε εις την οικονομικήν ολιγαρχίαν, την οποίαν ομοίως δεν είμεθα διατεθειμένοι να αφήσωμεν να προκαλή την πενίαν (ΜΟΝΟ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΘΑ ΣΑΣ ΛΕΙΨΕΙ). Ανήκομεν εις την τάξιν του μόχθου (ΜΟΧΘΗΡΟΙ). Και θα σταθώμεν εις το πλευρόν των πτωχών αδελφών μας Ελλήνων(ΤΩΝ ΠΤΩΧΩΝ ΤΩ ΠΝΕΥΜΑΤΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΟΥΝ).

Ελαυνόμεθα αποκλειστικώς από πατριωτικά κίνητρα και επιδιώκομεν να καταργήσωμεν την φαυλοκρατίαν (ΚΑΙ ΝΑ ΕΓΚΑΘΙΔΡΥΣΟΜΕ ΤΗΝ ΑΠΟΛΥΤΑΡΧΙΑΝ). Να εξυγιάνωμεν τον δημόσιον βίον (ΑΠΟ ΥΓΕΙΑ ΑΛΛΟ ΤΙΠΟΤΑ, ΘΑ ΓΕΜΙΣΟΥΝ ΤΑ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑ). Να απομακρύνωμεν από τον οργανισμόν της Χώρας την σήψιν από την οποίαν εκινδύνευε (ΚΑΙ ΝΑ ΦΕΡΟΥΜΕ ΤΗΝ ΣΗΨΙΝ ΣΤΟΝ ΛΑΟΝ). Να αποτρέψωμεν τον διχασμόν και την αλληλοσφαγήν προς την οποίαν μας κατηύθυναν κακοί Έλληνες και να δημιουργήσωμεν υγιείς βάσεις δια την ταχείαν επάνοδον της Χώρας εις τον αληθώς ορθόδοξον κοινοβουλευτικόν βίον (ΘΑ ΣΑΣ ΣΦΑΖΟΜΕ ΕΜΕΙΣ ΟΛΟΥΣ, ΚΑΛΟΥ ΚΑΚΟΥ).

Κηρύσσομεν την συναδέλφωσιν. Από της στιγμής αυτής δεν υπάρχουν Δεξιοί, Κεντρώοι, Αριστεροί (ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ΝΑ ΣΚΕΠΤΕΣΤΕ). Υπάρχουν μόνον Έλληνες, οι οποίοι πιστεύουν εις την Ελλάδα, εις ένα ευγενές, ανώτερον, και πλήρες ιδεώδες της αληθούς Δημοκρατίας (ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΩ, ΔΗΜΙΟΚΡΑΤΙΑ)και όχι της Δημοκρατίας του πεζοδρομίου, της οχλοκρατίας και της αναρχίας (ΝΑ ΣΚΕΠΤΕΣΤΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΑΣ). Όταν οι Έλληνες είναι ηνωμένοι, θαυματουργούν (ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΜΕ ΑΡΓΟΤΕΡΑ).

Υπάρχουν βεβαίως, και ελάχιστοι εφιάλται δημαγωγοί, ασυνείδητοι καιροσκόποι και κατ’ επάγγελμα αναρχικοί. (ΞΕΡΕΤΕ ΠΟΣΟ ΕΧΕΙ ΑΝΕΒΕΙ Ο ΚΑΤΩΤΑΤΟΣ ΜΙΣΘΟΣ ΤΟΥ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ;) Αυτοί επεδίωξαν να μας διχάσουν! Και μας ονομάζουν αριστερούς, κεντρώους, κεντροαριστερούς και δεξιούς. Επεδίωξαν να ενσταλάξουν εις την ψυχήν μας, με κάθε τρόπο, το μίσος των μεν προς τους δε (ΕΙΠΑΜΕ, ΕΜΕΙΣ ΣΑΣ ΜΙΣΟΥΜΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟ ΙΔΙΟ). Επεδίωξαν να μας φανατίσουν και να μας εξωθήσουν εις τον αλληλοσπαραγμόν. Αυτούς τους εμπρηστάς θα απομονώσωμεν και όλοι ημείς οι άλλοι Έλληνες ηνωμένοι, θα βαδίσωμεν εμπρός την οδόν τού προς την Πατρίδαν καθήκοντος και της αρετής. Προς την ριζικήν αλλαγήν. Προς την ευημερίαν και την πρόοδον (ΔΗΛΑΔΗ ΤΗΝ ΕΥΗΜΕΡΙΑΝ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΔΙΚΩΝ ΜΑΣ).

Ο βασικός μας στόχος είναι δικαιοσύνη (ΜΑΣ). Η δικαία κατανομή του εισοδήματος(ΣΑΣ). Η ηθική και υλική εξύψωσις του κοινωνικού συνόλου και ιδιαιτέρως των αγροτών, των εργατών, και των πενεστέρων τάξεων (ΕΞΥΨΩΣΙΣ ΣΕ ΣΗΜΕΙΟ ΑΣΦΥΞΙΑΣ). Η στοργή της Κυβερνήσεως θα στραφή αμέριστος προς την νεολαίαν και τα προβλήματά της (ΘΑ ΣΑΣ ΠΗΔΗΣΟΜΕΝ ΣΤΟΡΓΙΚΩΣ). Μετά την παγίωσιν ομαλού ρυθμού και την δημιουργίαν των καταλλήλων προς τούτο συνθηκών, το ταχύτερον δυνατόν θα επανέλθη η Χώρα εις τον Κοινοβουλευτισμόν επί υγιούς βάσεως. Τότε η αποστολή της Κυβερνήσεως θα έχη λήξη (ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, ΟΠΟΤΕ ΘΑ ΠΑΜΕ ΝΑ ΓΙΝΟΜΕ ΒΑΣΙΛΕΙΣ).

Προς αποτροπήν του διχασμού και της ετοίμου να εκσπάση εμφυλίου συρράξεως, η οποία ωδήγει εις αιματοχυσίαν και κοινωνικήν και εθνικήν καταστροφήν, η Κυβέρνησις προέβη εις την κήρυξιν του Στρατιωτικού Νόμου καθ’ άπασαν την Χώραν (ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΙΓΟΥΡΗ Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ). Η Κυβέρνησις δηλοί κατηγορηματικώς, ότι είναι αποφασισμένη να φέρη εις πέρας δια παντός μέσου και με ταχύν ρυθμόν την βαρείαν αποστολήν την οποίαν ανέλαβεν (ΠΟΛΥ ΒΑΡΕΙΑΝ, ΘΑ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΕΤΕ ΣΥΝΤΟΜΩΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΜΩΛΩΠΕΣ). Είναι αποφασισμένη να εκπληρώση εις το ακέραιον τας υποχρεώσεις της έναντι του Ελληνικού Λαού (ΤΑΣ ΣΥΖΥΓΙΚΑΣ ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΙΣ). Επικαλείται την καθολικήν συμπαράστασιν του λαού διά την πραγματοποίησιν του σκοπού της. Ζητεί πλήρη πειθαρχίαν προς τον Νόμον του Κράτους (ΜΕ ΤΗ ΣΥΓΚΑΤΑΘΕΣΗ ΣΑΣ ΠΑΝΤΑ, ΣΚΑΣΜΟΣ). Όπως συμβαίνει εις όλας τας πολιτισμένας Χώρας (ΚΑΛΑ, ΛΕΜΕ ΚΑΜΙΑ ΜΑΛΑΚΙΑ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ Η ΩΡΑ). Διότι πραγματική ελευθερία υπάρχει εκεί όπου υπάρχει Νόμος. Εκεί, όπου η ελευθερία του ενός φθάνει μέχρι του σημείου, εις το οποίον αρχίζει η ελευθερία του άλλου (Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Η ΔΙΚΗ ΣΑΣ, ΕΥΡΙΣΚΕΤΑΙ ΕΙΣ ΤΟ ΣΗΜΕΙΟΝ G. ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΤΗΝ ΒΡΕΙΤΕ ΠΟΤΕ).

Η Κυβέρνησις οφείλει να προειδοποιήση κατά τον πλέον κατηγορηματικόν τρόπον, ότι οιαδήποτε αντίδρασις εις το εθνικόν της έργον τής αλλαγής, οποθενδήποτε προερχομένη, θα παταχθή πάραυτα διά παντός εις την διάθεσίν της μέσου (ΑΝ ΔΕΝ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΤΕ, ΕΝΝΟΟΥΜΕ ΟΤΙ ΘΑ ΦΑΤΕ ΠΟΛΥ ΞΥΛΟ).

Ζήτω το Έθνος! Ζήτω ο Βασιλεύς! Ζήτω η Αιωνία Ελλάς! (ΑΙΩΝΙΑ ΤΟΥΣ Η ΜΝΗΜΗ)

Αθήναι τη 22α Απριλίου 1967

Ο Πρόεδρος της Κυβερνήσεως Κωνσταντίνος Κόλλιας,
τ. Εισαγγελεύς Αρείου Πάγου
__________________________________________


ΠΗΓΗ ΠΡΩΤΟΤΥΠΟΥ:
http://el.wikisource.org



Να ζήσουμε να τους θυμόμαστε, και να μην αφήσουμε ποτέ ξανά τέτοια αγκάθια να φυτρώσουν σε κανένα έδαφος.